Maria’s Mooie Mensen 323

maria's mooie mensen
Mijn moeder had vroeger in deze tijd van het jaar één grote hobby en dat was niet het versieren van het huis, maar kíjken hoe anderen hun huis hadden versierd. Toen ik klein was, werden mijn broer en ik regelmatig zodra het donker werd met wat lekkers achterin de auto gehesen om een rondje te toeren langs bontverlichte huizen. Ze wist al snel precies waar we moesten zijn en genoot elk jaar met volle teugen van huizen die aan de buitenkant een klein winterwonderland hadden gecreëerd. Ongetwijfeld hier al werd de basis gelegd van mijn keuze om later makelaardij te gaan studeren. Nu kon ik niet alleen langs de huizen rijden en naar binnen gluren, maar er ook echt binnen stappen. Inmiddels pakken manlief en ik zelf met Kerst ook altijd lekker uit. Het ene jaar wat meer dan het andere, maar in de goede jaren zouden we zeker mee kunnen dingen naar de titel ‘best versierd huis’ van de wedstrijd die mijn moeder later met de Krant jarenlang organiseerde. Dit jaar houden we het rustig met een hertje naast onze voordeur, een lichtkrans erop en een boog eromheen. Aan de dakrand hangen de lichtgevende ijspegels die elk jaar op tijd weer aan gaan in het donker en onmiskenbaar aangeven dat de Kerst toch echt in aantocht is. Terwijl deze lampjes al weken branden, moest de binnenkant van ons huis toch echt nog even wachten op die Kerstsfeer. Na de verjaardag van de Goedheiligman volgt bij ons eerst nog de verjaardag van oudste dochterlief en dit jaar voor het eerst ook een heus kinderfeestje. En het leek me geen goed plan om tegelijk met vijf kleuters ook een Kerstboom in huis te hebben, dus ‘beter dan laat nooit’, maar afgelopen weekend pas hebben wij dan toch een boom naar binnen gesjouwd en de zolder weer leeg getrokken. En misschien is het door die korte carrière als makelaar of door die passie van mijn moeder en dus alle Kerstbomen die ik begluurd heb al als kind, maar ieder jaar weer droom ik van zo’n perfecte boom. Eentje die het plafond nét niet aantikt, die perfect gevuld is met een combinatie van ballen en andere frutsels en prachtig gedrapeerde slingers. Zo’n boom die ze in menig klusprogramma lachend onder het genot van een kopje warme choco in elkaar draaien zonder enig moment van wanhoop. Van tevoren gooien ze een winkelkarretje vol met precies genoeg van de juiste versieringen die samen verrassen, maar tot een prachtig eindresultaat leiden. Hoe anders is de waarheid nadat onze boom nog kaal zijn intrede doet in ons huishouden. De kratten vol met onze bij elkaar gescharrelde versiering komt van zolder, ik doe een manmoedige poging de verzameling aan te vullen met vaak datgene wat er nét niet lekker bij past en begin dan aan een poging de boom ‘stylish’ verantwoord te vullen. De kinderen kunnen natuurlijk hun handen niet af houden van al die glanzende ballen en glitterende sterren en in no-time loopt iedereen heen en weer, zijn de kratten zomaar leeg en de boom vol. Gelukkig is daar manlief die de lampjes heeft gedaan en als de kaarsjes dan weer branden en oudste dochterlief vervolgens met de lampjes in haar ogen alle andere lichten dimt, laat ik alle hoop op zo’n verantwoorde boom varen. Opnieuw is het ons gelukt: allemaal onder de glitters, maar met een grote lach op ons gezicht.

UIT DE KRANT