Maria’s Mooie Mensen

Onlangs werd onze loopbaan als basisschoolpapa en –mama uitgebreid met een nieuw onderdeel: de spreekbeurt. Wel vaker vind ik het een lastig gegeven: je hebt langs het schoolplein alle gradaties aan moeders en vaders, van mega-fanatiek tot aan totaal ongeïnteresseerd. Ik schaar mezelf onder de categorie: we doen ons best. Over het algemeen lukt het de kinderen verkleed af te leveren als dat de bedoeling is en worden schoolacties redelijk gesteund. Veel belangrijker is dat mijn meisjes in elk geval elke dag met plezier naar school gaan en er weer blij uit komen. Overigens helpt het feit dat je moeder onthoudt dat je spullen nodig hebt die dag – van gymkleren tot aan knikkers of benodigdheden voor knutselwerken – dan wel mee. Maar goed, de spreekbeurt dus, dat vond ik wel een dingetje. Zelf ben ik van het type: alles of niets. We doen het goed of niet. Zwart of wit, zeg maar. Maar, ik heb totaal geen beeld van een spreekbeurt in groep vier. Wánneer doen we het goed en wánneer is het teveel. Het leek me handig dat mijn dochter dat zelf zou bepalen, maar zij bleek niet op de hoogte. ‘Maar wat wil meester dan?’ vroeg ik, gevolgd door: ‘heeft hij je geleerd hoe een spreekbeurt hoort te gaan?’, ‘hoe lang moet de spreekbeurt duren?’, ‘hoeveel moet je vertellen?’. Het was de bedoeling dat ze zich thuis zou voorbereiden, zover kwamen we, en daarmee uit. Nou is mijn oudste dochter een pientere tante die prima zelf een spreekbeurt in elkaar kan draaien, maar ik moest toch echt op mijn handen zitten bij tijden. Je wilt immers ook niet dat je dochter daar een spreekbeurt staat af te draaien die overduidelijk niet van haar komt, meer inhoud heeft dan de gemiddelde encyclopedie en ondersteund wordt door technische hoogstandjes waar je ‘u’ tegen zegt. Gelukkig koos ze het weinig inspirerende onderwerp ‘het konijn’ en zetten we haar na een brainstormrondje zelf achter google. Met een lijstje opgestelde vragen – wat wil je gaan vertellen en weten over het konijn – ging ze op zoek naar informatie. Ze schreef blaadje na blaadje vol tot ze verzandde in filmpjes op YouTube. Eerst nog over konijnen – tien tips waarvan ze er vier bekeek, een castratie kwam voorbij en toen dwaalde ze af naar allerhande meuk. Een aantal weekenden gingen voorbij en er lag zowaar een redelijk stapeltje aantekeningen. Opnieuw op mijn handen zittend, probeerden we samen orde in de gegevens aan te brengen en er een leuk lopend verhaaltje van te maken. We zochten wat eigen foto’s uit voor op het digibord – die heb je zat als je eigen konijnen ‘per ongeluk’ ook baby’s maken – en klaar was het. Toen manlief alles rustig met haar doornam, kon ik het toch niet laten de tekst íetsjes bij te schaven en dat ene leuke feitje toe te voegen. Beschamend, maar oh zo lastig. Ze oefende op de voor haar bekende wijze; eerst zonder moeite te doen, na gemopper van mij bleek ze het inmiddels uit haar hoofd te kennen. En toen: de grote dag. ‘Een neptien!’ Pissig reageerde ik daar aan dat schoolplein: ‘hoezo neptien’. Bleek dat ze niet aan echte cijfers doen. We kunnen tevreden zijn: zij en ik. Zij heeft het top gedaan én ik: want ze heeft het echt zelf gedaan.