Maria’s Mooie Mensen 350
“Heb jij dat weleens?”, vraagt de juf als ze achtereenvolgens boeken uit haar handen laat vallen en vervolgens bijna struikelt over de bak waar deze in horen. “Het wordt zo’n dag”, zucht ze. Ik kijk haar lachend aan: “sinds ik kinderen heb alleen maar”. Maar om heel eerlijk te zijn, waren manlief en ik bij tijden ook al erg ongeorganiseerd zonder kinderen. Wij stonden er om bekend dat we meestal zonder cadeautjes op verjaardagen aankwamen en regelmatig keken we elkaar aan bij het uitstappen voor het huis van het feestvarken met een blik van: jij had die cadeautjes toch? Sinds we kinderen hebben werd er toch wel meer van onze scherpte verwacht, helemaal toen we een tweeling kregen. Zonder luiers of schone setjes kleren er deur uit, bleek desastreus met twee baby’s en een peuter. Maar goed: zo’n dag dus, dat het allemaal anders gaat dan het zou moeten, die heb ik meer dan ik zou willen. Een greep uit mijn ‘wal of shame’ is voor deze week wel vermakelijk en hopelijk toch ook wel een beetje herkenbaar. Eerst een inkopper: bij school aankomen en ontdekken dat de rugtassen nog thuis staan. Is op te lossen. Als je vijf minuten voor zwemles ontdekt dat je vergeten bent de zwemtas na de vorige zwemles uit te pakken, ben je iets minder blij. Ook leuk: kijkles vergeten. Alle ouders aan het bad en een sneu meisje omdat jij ontbreekt. Ben je er wel dan wordt er overigens vooral de hele les gezwaaid tot aan het punt dat ze bijna verzuipen omdat ze met twee handen aan het zwaaien zijn. Ook uit mijn lijst met onhandigheden: op de kinder-wc-bril gaan zitten, over de kat struikelen of midden in de nacht nog speelgoed in je bed vinden. Ook leuk: de dames ’s avonds een half uurtje later laten plassen dan normaal en twee natte bedden vinden of ‘s nachts bij gehuil naar het verkeerde kind lopen; heb je twee kinderen wakker. De ochtend erna smeren we steevast geen shampoo maar douchegel in ons haar en wassen het lijf dan met shampoo. Of we wassen ons haar twee keer omdat we de eerste keer vergeten zijn. De deur uitgaan is ook altijd een moment waarop van alles misgaat. Meerdere keren gebeurt het me dat ik de autosleutel zo met de tassen en al de kofferbak in gooi en daar pas weer achter kom als ik weg wil rijden en niet kan starten. Manlief heeft een draadloze sleutel en het gebeurt me ook wel dat ik die op de plek van bestemming niet weer kan vinden. Aangezien de auto gereden heeft, moet de sleutel ergens slingeren, maar wáár? Zo gebeurde het me ook dat ik op een hete dag geen zakken had, de sleutel even uit handen legde om de kinderen goed vast te zetten, de deur dichtgooide en alles op slot schoot. Zaten de kinderen in de auto opgesloten en ik buiten gesloten. Toen had ik het wel even benauwd. Ik rij ook wel eens weg met de kofferbak open of zie bij het wegrijden de huissleutels nog in de deur prijken. Manlief presteerde het eens een doos met nieuwe schoenen op de oprit te laten slingeren en precies daarover heen te rijden. Zelf heb ik het tuinlampje al meerdere keren meegepakt. Saai is het zelden. De deur uit moeten en ontdekken dat de kinderen in compleet prinsessenornaat rondlopen mét bijpassend make-up maakt het leven wel uitdagend. Soms zijn er ook dagen dat we allemaal keurig op tijd en normaal gekleed mét tassen in die auto zitten. En dan blijf je je maar afvragen: wát zou er mis zijn gegaan?