Maria’s Mooie Mensen

maria's mooie mensen

Nou zou je denken dat dit wel de ergste Kerst ooit moet worden, maar niets is minder waar. Ja, we zitten in lockdown, we zullen als familie niet compleet zijn en we hebben al niet zo’n best jaar achter de rug. De kinderen zijn straks na alle spanning en onrust en de lange dagen bij huis zonder afwisseling waarschijnlijk allang klaar met het Kerstgevoel. De boom brandt al weken trouw zijn licht door de sombere dagen, dus die hebben we ook wel gezien. En toch kan ik me verheugen op het simpel samen zijn zonder verplichtingen, oneindig Kerstfilms kijken, langer uitslapen en samen in bed liggen, want ik kan me nog een heel andere Kerst herinneren. Het eerste jaar van onze jongste dochters was een pittige. Na een vroege start en een dikke twee weken in het ziekenhuis kwamen ze in zo’n beetje het eerste voorjaarszonnetje van dat jaar thuis. Ik had me voorbereid op veel werk, weinig slaap en zelden tijd, maar wonderlijk genoeg kwamen we die eerste periode heel prima door. Vijf weken lang gaf ik ze samen borstvoeding, de zon scheen, ons oudste meisje was gelukkig; er was weinig te klagen. De zomer volgde en we waren blij met elke overwinning. Het bleek: met een peuter en twee baby’s lukte het ons toch dingen te ondernemen en het samen hartstikke fijn te hebben. Maar hoe verder de zomer vorderde, hoe vermoeider wij werden. Het slapen van de jongste twee ging moeizaam; was de ene in dromenland, dan meldde de andere zich. En voeding bleef een probleem voor ze, dus de flessen melk kwamen er vaak in rap tempo weer uit. Ik zie me nog zitten middenin de zomer met achtereenvolgens een kapotte wasmachine en droger; het hele huis hing vol hydrofiel doeken en elke voeding werden er meer vol gespuugd. De herfst bracht weinig verbetering. Een oplettende kinderarts raadde ons aan de melk na veel gepuzzel te laten staan en versneld over te stappen op vaste voeding. Tegen de tijd dat het Kerst was, peuzelden de dames op broccoli en courgette en kwam er verlichting. Zelf waren we toen allang op, maar het leven draaide lekker door. Oudste dochterlief werd nog net op de valreep van het jaar vier en pakte de twee meest hectische weken in het basissschooljaar direct lekker mee. De twee Kerstdagen waren dat jaar welkomer dan ooit; niet om samen te zijn met geliefden, maar om bij te tanken en niks te doen. Hoe we dat voor ogen hadden met twee baby’s en een oververmoeide net-kleuter: geen idee. En toen brak Kerst echt aan. Nét voor die ochtend dat we dan eens extra konden bijslapen, brak de hel los. In ons huishouden hoorden we geen engelen zingen, maar manlief braken. Een hele nacht ging het door, de wc werd niet eens altijd gehaald. Ook de kleintjes deden mee en ik heb denk ik in twee dagen nog nooit zoveel spuug gezien. Ik zie me nog zitten op Tweede Kerstdag, compleet uitgeput, beneden met een baby in de armen, buiten nog donker want het was nog zo vroeg. ‘Het kan alleen maar beter worden’, hield ik me voor. Ik heb nog nooit zo gelijk gekregen.

UIT DE KRANT