Maria’s Mooie Mensen 365

Ik heb er een nieuwe hindernis bij in mijn leven wat bij tijden toch al te vol is met ballen die hooggehouden moeten worden en logistieke planningen waar je ‘u’ tegen zegt. Er woedt een hopeloze knutselstorm door ons huis en dat betekent stapels aan knutselwerken in alle orde van grootte. Mijn oudste dochter was altijd al een zeer fanatiek knutselaar. Slechts een jaar of anderhalf was ze toen ze al achter een grote pot potloden zat en ijverig papier na papier vol kleurde. Ja sorry tropisch regenwoud, maar hier is er in de laatste vijf jaar zeker een boom doorgegaan. Want de papiertjes van oudste dochterlief zijn geëvolueerd naar hele boekwerken – krantenbloed door haar aderen, nu al te zien. En de jongste twee zijn inmiddels ook helemaal los. Het heeft wat langer geduurd en het gaat op geheel eigen wijze, maar ook zij laten geen moment onbenut om de stiften en scharen tevoorschijn te halen. Vooral knippen en plakken heeft hun interesse en veel minder dan hun grote zus hebben zij de behoefte iets moois te maken. Het simpelweg ‘doen’ is genoeg en het resultaat telt totaal niet. Sterker nog, dat resultaat wordt meestal achteloos achtergelaten en helaas voor mij is dat vaak een berg aan geknipte papiersnippers of reepjes die weer aan elkaar geplakt zijn met veel te veel plakband. Een stickertje mogen ze ook graag hier en daar plakken en ach, dat er ook wel eens eentje op iets anders belandt dan op het papiertje, dát boeit de dames niet zo. Zuchtend en mopperend ruim ik meerdere keren per dag mijn bureau op en verkondig opnieuw dat dat toch echt míjn werkplek is en niet hun knutselparadijs. Ze verplaatsen hun zooi net zo lief naar de eettafel die uiteindelijk toch ook weer door mij moet worden leeg gepakt als ik een poging doe de tafel te dekken. Het is niet alleen maar kommer en kwel en rommel wat er geproduceerd wordt, bij tijden zitten er ook echte pareltjes tussen. Heel bewust tekent Georgia inmiddels streepjes als mensen – en wat ben ik toch mooi slank op haar plaatjes – en weet ze hele verhalen zoals het verpoten van onze appelbomen op papier vast te leggen: een streepje mama, een streepje papa en een boel kriebels als boom. Rachel weet al hele aardige slakken te maken, een herkenbare giraf en begint al wat letters op papier te zetten. En één keer in de week als de oppas is geweest, liggen er standaard de mooiste knutsels van een vissenkom compleet met draaiende vis tot twee dichtbehaarde poezen. Die mooiere knutsels zijn nog een grotere uitdaging dan de rommel. Dat laatste verdwijnt namelijk zonder blikken of blozen in de kliko. Maar die poesjes, een grote aap van oudste dochterlief of een zeer goed gelukt Delftsblauw bordje waarmee ze uit school kwam, een heuse koekoeksklok en de vissenkommen; ik vind ze zo prachtig dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen ze weg te stoppen. En dus langzaamaan hangt er in de keuken wat van hun producties, op het prikbord wordt het vol en ook hun eigen kamertjes zijn al van zelf gefabriceerde vlinders voorzien. Manlief kijkt het met argusogen aan: gaat dit ook stoppen? Het antwoord weten we beiden wel. Voorlopig wordt er heel wat afgeknutseld én geëxposeerd in ons huis.