Maria’s Mooie Mensen 367
De herfst en winter zijn niet de favoriete jaargetijden in huize Wijnands. Elke ochtend moet ik mijn meisjes teleurstellen als ze fanatiek met t-shirts aan komen zetten. “Mag ik blote armen? Of blote benen dan? Slippers aan?” wordt er volop gesoebat in de ochtend. Helaas, voorlopig is het over met welke blote lichaamsdelen dan ook, alhoewel ik toch heel wat blote voeten spot zodra iedereen in huis is. Echte buitenmensen zijn we en een uurtje door het bos struinen is allemaal heerlijk, maar voldoet niet echt als tegenhanger voor die zomerdagen dat we deuren open gooien en van de ochtend tot aan de avond om het huis scharrelen. Buiten spelen moet ineens met regenbroeken of een overall aan en de zandbak blijft voorlopig maar weer gesloten. Glijbanen zijn nat; schommels ook, wat nog weleens leidt tot een klein ongelukje in de vorm van billen die eraf glijden op het hoogste punt. Ja, herfstpret is echt top. Vooruitkijkend naar die natte dagen dat we echt geen buitenlucht kunnen halen, hadden manlief en ik een leuke nieuwe vorm van vermaak op het oog. De dames zijn inmiddels allemaal zo groot dat een Wii ons wel haalbaar leek. U weet wel, bewegen met een controller in de hand voor de televisie. En masse gooiden we alweer jaren geleden de controllers door de beeldbuis heen en ook nu blijkt een touwtje om de arm geen overbodige luxe. Het gevaar is nog altijd hetzelfde, het fanatisme onverminderd, alleen het beeld echt wel ietwat minder geworden in die vijftien jaar dat de spelcomputer oud is. Voor een schijntje kochten we er eentje op het welbekende Marktplaats en los gingen we. Al snel balanceerden de dames met ijshoorntjes in de hand waarop hoger en hoger bolletjes gestapeld werden en het plezier was niet van de lucht. Manlief en ik konden natuurlijk niet werkeloos toekijken en al snel zaten ook wij met een stuurtje in de hand achter MarioKart. Eerst nog om zogenaamd de kleintjes wat te helpen met dit raceprogramma, maar het fanatisme nam de overhand. ‘Laat maar even los hoor lieverd, dan neemt mama deze bocht wel’. Ja, het is wat sneu van mezelf, maar het bleek wel weer heel erg leuk om een wedstrijdje te racen. Aangezien de kleintjes wat uit hun sas waren door het werkeloos toekijken – en menig highscore verpesten door het stuur net het ravijn in te draaien als ze wel mee mochten sturen – besloten we een ander spel aan te zetten. We gingen mollen die uit hun hoopje omhoog popten een flinke knal verkopen. Een fantastisch spel waarbij manlief en ik steeds enthousiaster werden. We mepten om het leven. Al snel kwamen de waterlanders bij de kleintjes, die niet meer samen met ons mochten doen, want het sloeg lekkerder als die kleine handjes de controller even loslieten. Oudste dochterlief had dikke lol toen zij voorstond op haar vader en mij, totdat wij ontdekten hoe we een ‘mega-hamer’ te pakken kregen en met zijn tweeën alle mollen een mega-tik verkochten. Uiteindelijk zaten manlief en ik met een rood hoofd en spierpijn in de armen te spelen en waren de meisjes in tranen. We hebben het apparaat eerst maar even weer aan de kant gezet. Volgend weekend maar weer gewoon naar het bos.