Maria’s Mooie Mensen 368
Bij ons op de redactie komen bij tijden de gekste onderwerpen voorbij. We zien dan ook onderweg heel wat voorbij komen. Eén keer in de week vergaderen we en komen er soms de wonderlijkste onderwerpen op tafel. Onlangs schudde één van mijn collega’s nog de hand van Yvon Jaspers toen zij voor ‘Boer zoekt vrouw’ een boerderij bezocht en had een andere weer een afspraak op een crematorium en keek daar niet per se naar uit. We besloten dat het wellicht wijsheid was dit laatste verhaal telefonisch op te pakken, terwijl we ook nog even de mindmaps, tabellen en grafieken bestudeerden die een andere redacteur twee uur lang uitgelegd kreeg bij tegenstanders van een mtb-route. Ook wij zijn net mensen en raakten onderling verwikkeld in een discussie of we nou zelf voor of tegen een dergelijke route zouden zijn. Al snel kwamen we op eigen ervaringen waarbij ik als moeder van kleine dames nog nooit last heb gehad van mountainbikers maar wel problemen heb met viervoeters die mijn meisjes omver springen. Anti-honden ben ik totaal niet, maar mijn kinderen hebben een half trauma van honden die hun van verre al tegemoet stormen en omduwen. Wonderlijk genoeg kwam ons gesprek toen van hondenpoep in het bos – wel erg onhandig als dit midden op een pad gebeurt - uiteindelijk op wild-poepen. En dat blijkt, is voor sommigen een heuse sport. Om het smakelijk te houden zal ik u niet vermoeien met alle plekken waarop dit mogelijk is, maar hoe banaal dit ook klinkt, ja, er kwamen er heel wat voorbij deze vergadering en wij hebben hier even heel hard om gelachen. Ook ik weet helaas meer van wild-poepen dan ik zou willen. Mijn dochters zijn inmiddels goed zindelijk en ongelukjes zijn zeldzaam, maar je zult altijd zien dat je midden in het bos loopt en er iemand moet. ‘Dan maar snel naar huis toch?’, vraagt een andere redacteur – slechts 23 lentes jong en zeker nog geen vader – onwetend. Nou nee dus. Want ‘ik moet poepen!!’ betekent bij mijn dochters ook echt ‘poep-alarm!’ zoals ze het zelf ook graag mogen noemen. Gelukkig leent het bos zich prima voor wild-poepen en ben ik inmiddels voorbereid met altijd een pak zakdoeken in mijn jas. Mijn dochters zelf zijn ook al geoefend en zo hebben we al menig bos bevuild. De plekken staan uiteraard in het geheugen van mijn dames gegrift, want juist deze ongemakkelijke feiten zijn er voor kinderen om nog eens op te halen. ‘Kijk, daar heeft Rachel gepoept’, klinkt het dus een aantal weken later onderweg. Waarna mijn oudste verbaasd concludeert dat er niks meer te zien is. De mestkevers hebben het er maar druk mee. Op de redactie evolueert ons steeds meliger wordende vergadering zich naar K3, waar deze zelfde 23-jarige redacteur ook ooit nog geweest is. Dat is niet zo vreemd, want ik kan u vertellen dat deze kinderliedjes zingende geldmachine alweer twintig jaar optreed. Dat deze collega een man is echter, maakte dat het met onze vergadering echt niet meer goed kwam. Helemaal niet toen ik me bedacht dat onze dames wel dé bijpassende jurken aan moeten hebben bij het K3-concert en ik me opeens oprecht afvroeg of mijn collega die ook aan had gehad.