Maria’s Mooie Mensen 370
Het is een terugkerend item in mijn columns: de strijd tegen de kilo’s. Laat er geen misverstand over bestaan: ik zit heel prima in mijn vel. Er is natuurlijk altijd iets te wensen en twee kilo minder zou perfect zijn, maar deze twee kilo erbij is ook heel prima. Helaas voor mij is op gewicht blijven niet zo simpel als voor mijn man. Met lede ogen zie ik hoe hij werkelijk alles met suiker lust, eet en zonder problemen in model blijft. Waar ik consequent twee à drie keer per week de door mij zo gehate hometrainer bestijg, besluit hij vanaf de bank dat de zomer nog ver weg is. In deze tijd van het jaar is de strijd om mijn gewicht op niveau te houden extra lastig. Winkels liggen steeds eerder vol snoepgoed en chocola en alles vind ik even lekker. En zo in de winter snoept het ook nog eens veel gezelliger. Van Sint Maarten vallen we in Sinterklaas en dat is een lastige week. Eerst zijn er die drie beslagkommen vol met bij elkaar gezongen snoep. Dit jaar weet ik het goed gemaakt: ik zet de kinderen achter hun bak en laat ze tot een uur of drie pakken wat ze willen. Eet het alsjeblieft weg, dan zijn we er weer vanaf. Meestal beginnen ze enthousiast, eten een eerste snoepje lekker op. De tweede gaat er wat minder fanatiek in, de derde wordt vaak na drie happen wel afgekeurd. Als verstandige moeder moet ik dan zeggen: gooi maar in de prullenbak. Maar al die halve marsjes en chocolademunten waar alleen aan geroken is, gaan er toch wel heel lekker in. Terwijl de dames het verstandig bij een lolly houden, zit mama achter het afgekeurde chocoladewerk. En ja hoor, dan staat ook nog eens een volgende horde voor de deur. Nog geen week later zet de Goedheiligman alweer voet aan wal. Of dit keer op het perron, want zo volgen mijn kinderen trouw op de tv: het paard heeft watervrees dus de Sint pakt de trein. Met de wagons vol cadeaus maar uiteraard ook pepernoten en chocoladeletters zet hij koers naar ons kikkerlandje. Kom maar door met die handen vol snoepgoed: ‘mama bewaart het wel even’, hoor ik mezelf bij de intocht zeggen. En opwarmen na de intocht die ook dit jaar weer veel te koud is, doen wij het beste met warme chocolademelk met slagroom. En het liefst met tic: dat zingt ook wat lekkerder bij de schoen. Het is nog even doorbijten, want er wacht nog een verjaardag van oudste dochterlief met taart en lekkers en dan volgen nog eens onverbiddelijk de Kerstdagen. We zijn maar gezegend dat we zo lekker kunnen eten en er ook zo van kunnen genieten. Gezegend én ietsjes voller dan voorheen.