Maria’s Mooie Mensen 375
Als moeder van twee driejarigen mag je niet anders dan blij zijn dat iedereen tegenwoordig de wc gebruikt. Al die duizenden luiers die er door zijn gegaan, liggen achter ons, nu iedereen toch wel echt goed zindelijk mag worden genoemd. Alleen van keurig de wc gebruiken, mag bij ons niet gesproken worden. Zoals ik vaker zeg: als moeilijk doen een sport zou zijn, dan zaten mijn dames op Olympisch niveau. En dan is het niet alleen moeilijk doen over vrijwel alles wat er in de planning staat – ik wil geen jas aan, ik wil een zomerjas aan, ik wil geen sjaal om, ik vind het niet koud, ik ga niet in de auto, ik wil vandaag niet naar school, ik blijf wel bij jou en dan ben ik inmiddels aardig door mijn voorraad geduld heen -, maar ze mogen ook gewoon graag voor de moeilijkste weg kiezen. Naar de wc gaan is eigenlijk simpel: je voelt dat je moet, vertrekt naar de juiste ruimte, trekt je rok/broek naar beneden, de onderbroek ook en gaat zitten om je ding te doen. Bij mijn tweelingdochters gaat dat allemaal anders. De één is wat onrustig van aard en gaat niet alleen als ze moet, maar voor de zekerheid ook nog drie keer extra. De ander is wat luier en wacht vaak nét te lang. Het resultaat is regelmatig een noodkreet zodra ze op het krukje voor de pot staat: ‘mama, ik moet zooooo nodig’. In plaats van dat ze dan haar broek naar beneden trekt om op de wc te gaan zitten, roept ze liever mijn hulp in. En die komt natuurlijk vaak nét te laat. Tevreden vertrekt ze met blote billen – op de één of andere manier is het bij haar hoe minder kleren, hoe beter – naar haar kamer om schone kleren te zoeken, terwijl ik de plas die de wc niet haalde, weer mag opdweilen. Haar zusje heeft hier dus niet bepaald een handje van, maar de veelvoud aan plasjes die zij doet, maakt het leven van mijn wc niet per se beter. Afvegen vindt ze gedoe en doortrekken is ook niet zo haar ding. Regelmatig is de bril nat, de pot vol en het licht nog aan. Dan weet ik al wel wie er is geweest. De grote boodschap is al helemaal een dingetje. Mijn oudste dochter weigerde ooit hierna haar billen af te vegen omdat ze bang was voor vieze handen, iets wat wij heel logisch vonden tót ze naar de basisschool ging en het zeer onpraktisch bleek. Met dit in het achterhoofd proberen wij de kleintjes toch te stimuleren het afvegen altijd zelf te doen, maar het resultaat is vaak om te huilen. Met als gevolg dat onderbroeken vier keer per dag verwisseld worden, want ieder remspoor is een ramp: ‘mama, er zit poep in deze onderbroek’ en dan zijn de dames opeens wel heel schoon. U begrijpt al snel veegden zij liever niet meer af en deden wij het weer met liefde. Regelmatig klinkt het: ‘mamaaaaaa, ik heb poep gedaan’ en daar gaat ie weer. Laten zitten heeft geen zin, want dan blijken ze ook nog eens best geduld te hebben. We hebben nog vier maanden om hier verandering in te brengen. Anders vrees ik dat ze de wc op de basisschool vaak en goed zullen bestuderen.