Maria’s Mooie Mensen 378
Langzaamaan begon ik me er steeds meer op te verheugen: dat moment dat alle kinderen naar de basisschool gaan. Vanaf het moment dat ze drie worden, weet je opeens: dit is het laatste jaar dat we zo gaan doorbrengen. Het voelt als een hardloopwedstrijd waarbij je die laatste meters extra wilt aanzetten. Want je wilt je kinderen immers ‘goed’ op school afleveren. En na onze oudste die de laatste maanden méér dan toe was aan de basisschool, zag ik ook wel wat op tegen dit laatste jaar. Een peuter wat verveeld is in het kwadraat is altijd meer dan dubbel zo lastig. Regelmatig werd ik gevraagd: ‘wanneer gaan ze naar school’. Vóór de jaarwisseling mocht ik van mezelf nog niet aftellen. Pas als het nieuwe jaar begint, wordt het echt serieus, hield ik mezelf voor. En nu is dat jaar dan ingegaan en met nog maar drie maanden te gaan, lijkt het echt binnen handbereik. Stiekem plan ik keer op keer in mijn hoofd wat ik wil gaan doen met ál die vrije tijd die me opeens in de schoot geworpen wordt. Heb geen illusies; als moeder die nu veelal probeert werk en kinderen te combineren, puzzel ik wat af met het tikken van columns terwijl de dames boven met barbiepoppen spelen en neem ik ze zelfs standaard één keer in de week mee naar kantoor. Vergaderen terwijl er twee stoorzenders rondlopen, is iedereen in ons bedrijf al aan gewend. Alle tijd die vrijkomt straks, hoop ik dan ook vooral te steken in werk, in nuttiger kunnen zijn, meer aanwezig, nieuwe dingen ontwikkelen, me meer met alles bemoeien en hopelijk wat meer verhalen te maken. Maar om heel eerlijk te zijn: is het leven nou écht zo lastig met de kinderen nog thuis? Het duurt wellicht wat langer om negen van de tien keer met twee peuters de deur uit te gaan, maar het is ook veel gezelliger. Het is nooit stil en daar word ik weleens gek van, maar als ze er niet zijn, is het wel weer héél stil. En met mooi weer ben ik meer buiten dan ooit. Nu het winter is, wandel ik met ze in het bos of permitteer mezelf bij tijden een momentje op de bank om gezellig samen film te kijken. Eigenlijk is het een luxe: twee van die dames om me heen. En waar de oudste toe was aan uitdaging en vermaak, hebben zij het samen al superleuk en is school meer een noodzakelijk kwaad. Daarheen straks? Prima. Maar Georgia wil dan wel graag direct in groep drie beginnen bij haar grote zus en Rachel vind elke dag écht teveel. Of ze ook eens uit spelen gaan? “Nee hoor”, zeggen ze stellig. “Ik ben lekker thuis bij jou”. En stiekem klinkt me dat ook als muziek in de oren.