Maria’s Mooie Mensen 381

Aan het begin van dit schooljaar werd er – oh horror wat mij betreft – een klassenapp-groep opgericht.  Manlief weigert consequent alle deelname in dit soort groepen waar je vaak ’s avonds laat nog de meest nutteloze berichten ontvangt. Of dat iemand om iets vraagt en vervolgens iedereen het nodig vindt een ‘ik niet’ of ‘nee’  te antwoorden. Dertig berichtjes verder en niet eenmaal het gewenste antwoord. Maar goed, je wilt natuurlijk ook niet dat de hele klas massaal afspreekt in een rood tenue te gaan sporten en dat jouw kind dan in geel verschijnt, dus deelname aan de appgroep lijkt wel enigszins noodzakelijk. Het blijkt tot op heden ontzettend mee te vallen met de nutteloze berichten. Onze appgroep is eerder een soort van ‘verloren & gevonden’ rubriek geworden waarvan ik ook in de kranten altijd al smulde. Koploper is een jongetje die achtereenvolgens een handdoek, gymschoen en gymbroek miste.  Toch fijn te lezen dat het ook bij anderen ook verre van soepel verloopt. Ik dacht dat mijn dochter met drie paar verloren handschoenen deze winter al een ramp was, maar het blijkt dat sowieso zes- à zevenjarigen graag zonder hun bezittingen huiswaarts gaan. Vele vermiste gymshirts passeerden al de revue in onze appgroep. Eén meisje presteerde het haar broodbakjesdeksel met eenhoorn te verruilen voor eentje met een vis. Je vraagt je dan oprecht af of dat nou ook niet even is opgevallen. Ik mag niks zeggen in elk geval, want mijn eigen dochter raakt op haar handschoenen na weinig kwijt, maar dat heeft dan ook een goede reden. Zij is namelijk ongeveer zes keer op rij zonder gymtas naar gym vertrokken. Dat ieder kind met tas liep en zij niet, is haar niet eenmaal opgevallen. Ook de juf niet, die er wel om kon lachen na al die weken met een in haar ondergoed gymmend kind. “Jij hoeft in elk geval niet veel te wassen”, lachte ze me toe. Nou helaas juf, heb geen illusies, ondanks die ongebruikte gymkleren was ik me het schompes. Ook de wekelijkse boekenpret – de kinderen mogen één boek uit de schoolbibliotheek meenemen – leidt tot hilarische taferelen die we als moeders aan het schoolplein graag bespreken. Want: dit boek moet elke donderdag mee en dat is een lastige hindernis op deze ochtend als de kinderen ook al gymspullen mee moeten. Consequent schrijven de schoolbieb-moeders een briefje voor wie het boek vergeten is mee te geven en één moeder schrijft inmiddels ook maar trouw terug. Zelf wist ik een bijna 100% score te halen tot op heden, tot ik deze donderdag me bijna in mijn thee verslikte toen dochterlief haar schoolbieb-boek zocht. Ai, ai, ai; er begon me een lampje te branden. Fanatiek hadden mijn jongste dochters eerder die week alle boeken ingeleverd bij de gewone bibliotheek. Ergens was wel een melding in beeld gebliept, maar vakkundig hadden deze dames – die een carrière achter de kassa in de supermarkt wellicht wel zou liggen – de melding weg geklikt, zodat ze voortvarend door konden met het bliepen van de boeken. Ik meende dat dit boek dan in de speciale brievenbus moest en heb hem zonder enig aarzelen daarin gemikt. We hebben er smakelijk om gelachen aan het schoolplein waarna ik heb gepraat als brugman bij de zeer argwanende bibliothecaresse om het boek weer terug te krijgen. Godzijdank stond deze gewoon nog op de plank aldaar. En zo komt het allemaal toch weer recht, net zoals met alweer een handdoek die vermist bleek na de gymles. Vakkundig appte de ene moeder de ander waar deze te vinden was. Handig hoor, zo’n appgroep.