Maria’s Mooie Mensen 386
Traktaties, dat is nogal een ding bij mijn dames. Oudste dochterlief weegt altijd kritisch af of het door een ander kind aangeboden lekkers ook in haar straatje past. Sinds er fanatiek wordt opgeroepen door scholen om te kiezen voor gezond en verantwoord, is het sappelen voor haar. Fruit staat zeker niet op één in haar lijstje met favoriete etenswaren en met snackgroente kun je haar al helemaal niet bekoren. Ze is ook nog eens totaal niet van het snoepgoed, waardoor menig traktatie door haar werd afgewimpeld met een ‘hoef ik niet’. Iets wat ik absoluut herken van mezelf van vroeger en doordat ik de teleurgestelde blikken van de jarige Job of Jet nog goed voor de geest kon halen, besloot ik toch even in te grijpen. Dus sprak ik met haar af: elke traktatie neem je aan, je zegt dankjewel en leuk, en wat je niet hoeft, geef je maar aan je vader. We weten allemaal in ons huishouden: elk snoepje is aan hem besteed. Trouw houdt ze zich aan deze regel ware het niet met een kleine toevoeging. Ze zegt dankjewel en leuk en maar meldt vervolgens ook dat ze de traktatie zelf niet hoeft, maar voor haar vader meeneemt. Ik vind het een verbetering, al was het niet helemaal zoals ik het voor ogen had. Ook de kleine meisjes kunnen er wat van. Gesteund door elkaar mogen ze maar wat graag als twee oude besjes tegen elkaar aan lopen klagen. Traktaties blijven hierbij niet buiten schot. Gelukkig zijn zij absoluut meer van het snoepgoed, dus gaat dat er vaak wel beter in dan bij hun grote zus. Ze zijn dan wel weer heel sterk van ‘wat de boer niet kent…’ en moeten wel elke traktatie eerst uitgebreid inspecteren voor er een hap van genomen gaat worden. Hoewel ze thuis echt wel fruit eten en ook best graag, kun je hun met een fruit-traktatie niet blij maken. Meestal eindigen die na de uitgebreide inspectieronde toch in de prullenbak óf als papa ze net ophaalt, gewoon in zijn mond. Ik offer me in elk geval niet graag op om de fruitige creaties te verorberen. Afgelopen week was er weer een jarige die afzwaaide op de peuterspeelzaal. ‘En?’, vroeg ik toen ik mijn meisjes weer ophaalde, ‘hoe was de traktatie?’. ‘Dat weten wij niet meer’, klonk het eerst ongeïnteresseerd in koor en dan weet ik wel hoe laat het is. ‘Het was paprika’, mopperden ze vanaf de achterbank even later in de auto. Tja, zelf ben ik nog altijd van mening dat een traktatie vooral feestelijk en heel erg lekker moet zijn en paprika komt dan ook niet mijn rijtje voor. Ik zoek naar een verantwoord antwoord, maar dat is lastig. ‘Paprika is niet erg lekker’, besluit ik ook maar hardop. ‘Dit hoef je zelfs voor papa niet mee te nemen’, lach ik meer in mezelf dan het voor de dames bedoeld is. Maar die kleine oortjes ontgaat natuurlijk niks. ‘Nee hé’, klinkt vanaf de achterbank, ‘anders wordt papa ook veel te dik’.