Maria’s Mooie Mensen

maria's mooie mensen

Nou, hij zit er weer op hoor. De eerste week weer terug in mijn rol als ‘juf mama’. Waar ik het de vorige lockdown nogal zoeken vond hoe ik in deze rol paste, weet ik inmiddels wel wat werkt. Ons belangrijkste doel is niet aan de verwachtingen voldoen, maar zorgen dat de dames gelukkig zijn. Thuis blijft dus thuis, ook nu we thuis aan school werken en deze juf zet niemand het mes op de keel. Ik overlaad mijn dames met positiviteit – schaamteloos gekopieerd van puppycursus –, want als je als juf mama mopperend om iedereen heen stampt, gaan ze echt niet harder werken. Ik merk: voor de dames werkt dit prima, maar het wringt nogal met de realiteit buiten ons thuisschoolhuis. Want juist nu lijkt ons bedrijf verwachtingsvol te wachten op een antwoord op deze heftige lockdown; een antwoord wat ik nog niet heb kunnen verzinnen. Het is dan ook nogal druk zo in een gecombineerde rol van kleuterjuf, onderwijzer van groep vier en ook nog eens hulpje bij het extra uitdagende werk van oudste dochterlief. En zo laveer ik tussen een momentje van beeldbellen met de jongste twee – superleuk, maar wel graag vastgeplakt aan mama - , dan weer het uitvogelen van wat oudste dochterlief precies doet op school en ook nog het meekijken met dat pittige werk van haar, waar ook mama soms even voor moet zitten. Ik loop wat heen en weer van computer naar computer en als iedereen dan lekker aan de gang is, zit ik soms onwennig als enige niet achter een scherm. Voor het eerst in al die jaren moeten manlief en ik de agenda’s naast elkaar leggen: dan moet oudste dochterlief online, maar heb ik een afspraak; waar zit jij op die middag? Ik rij van paardrijden - wat doorgaat!, al is het aangepast – dan weer naar een zakelijke afspraak en haal snel de kleinste dames bij oma weg. Van knutselen tot taal, van beweegbingo die eindigt met een botsing tegen de pilaar hier in huis – au – tot tekenopdrachten; ik wist inmiddels dat ik het in me had en schud het zo weer uit de mouw. Ik bedenk me ergens tussendoor dat ik ook nog een huishouden heb, al is dat ietwat laat, dus drie dagen kijkt een schone was me verlangend aan vanuit de droger. Het gebrek aan schone leggings voor oudste dochterlief lossen we handig op: bij beeldbellen ziet de andere kant toch alleen je bovenkant, dus dat doen wij netjes van boven, in pyjama van onderen. Het beweegmomentje dat de kleuterjuf had bedacht en waarvoor mijn dames enthousiast gingen rondrennen door het beeld, had ik dus even niet op gerekend. De schade na een weekje thuisonderwijs blijkt mee te vallen, als je dan mijn eigen werk niet meerekent. Ik droom op vrijdag van een weekendje inlopen met mijn werk, maar verzand zaterdag toch weer in opruimen en schoonmaken, omdat het zo lekker gedijt in een kuis huis. ’s Avonds wil ik de stress even weg badderen als oudste dochterlief bij me komt kletsen. ‘Juf mama doet het niet zo gek hè, dit keer’, haal ik mezelf nog maar eens omhoog. Ze knikt wat instemmend en kletst nog wat over school. Voor ze wegloopt om haar bed in te kruipen, draait ze zich om. ‘Ik mis meester wel echt. Stomme lockdown.’

UIT DE KRANT