Maria’s Mooie Mensen
Nou, de vlag kan uit, hoor. Week vier van het thuisonderwijs zit er ook op en deze eindigde met wel heel goed nieuws: de basisscholen gaan weer open. Nog één weekje te gaan met elkaar en dan gaan we terug naar normaal. Of tenminste, enigszins normaal. Dat betekent straks weer bakjes vullen, iedereen vroeg zijn bed uit en daarna veel te lang uitzwaaien aan het schoolplein. Ik betrap mezelf erop dat ik me stiekem ook alweer zorgen begin te maken hoe ik dat ook alweer deed: die ochtendspits. Maar na die strijd van aankleden tot brood smeren wacht wel weer elke dag naar het werk; iets wat ik nu enorm mis. Nog even doorzetten en dan lijkt het toch echt binnen handbereik. Achter ons ligt een week van berusting, bijna uitzichtloosheid. Dát was dan ook voor het goede nieuws. De regen kwam met bakken uit de hemel deze week die achter ons ligt en als je niet oppaste, verzandde je in een hopeloze oneindige ‘dit komt nooit meer goed’-bui. Gelukkig dat ik op maandag al een goed gesprek gehad met iemand die me de ogen opende. We constateerden dat de kinderen wellicht júist nu grote stappen vooruit gingen in hun ontwikkeling. Een tendens die me ook vorige lockdown opviel bij oudste dochterlief die juist na die tien weken thuis een mega stap vooruit bleek te maken. Ook mijn jongste dames lijken nu opeens het licht te zien. De letters gaan er makkelijker in, ze rijmen! – zo vaak voorgedaan, zo vaak keken ze me aan alsof ik ‘piep’ zei – en de eerste schreef opeens uit zichzelf haar naam. Nou is dat Georgia, dus dat is geen kattenpies om dat even zelf op te schrijven. Ik concludeerde de vorige lockdown en ook dit keer dat blijkbaar een aantal weken van rust kinderen erg goed doet. Totdat deze persoon me dus de ogen opende. ‘Of het is de aandacht’, meende ze. En inderdaad, één op één aandacht (of één op twee zoals het bij een tweeling toch vaak is), is voor kinderen alles. Ze groeien er letterlijk op, bloeien op en ontwikkelen zich makkelijker en sneller. Kijk maar naar welke zomervakantie ook: er is er geen één dat ze niet als een ander kind terugkwamen. Het simpelweg samen doorbrengen van tijd, rust bij alles wat je samen doet en ontzettend veel met elkaar bezig zijn; het is een waardevolle les van deze lockdown-weken. Op school is die één-op-één aandacht nou eenmaal vaak schier onmogelijk met 25 drukke, aandachtvragende – ieder op zijn eigen wijze - en vooral unieke kinderen in de klas. ‘Zielig hè’, concludeerde deze persoon afgelopen week en even leek de terugkeer naar school opeens niet zo’n aanlokkelijk beeld. Maar laten we wel wezen: school is voor kinderen belangrijk. Ze missen het samenzijn met vriendjes en vriendinnetjes, ze missen juffen en meesters en missen hun eigen wereldje. Net als ik. Nog één weekje ga ik van ze genieten, ze overladen met die aandacht en dan kunnen ze echt wel weer even zonder mij.