Maria’s Mooie Mensen 438
Ik denk dat ik niet de enige ben die heel wat moet missen met dank aan Corona. Gelukkig is er wat verlichting in zicht, al is het maar minimaal. Binnenkort laten manlief en ik ons eerst maar weer eens aankleden in onze lokale kledingwinkel. Wat een luxe, wat een feest. Met dank aan de kant-en-klaar gekochte setjes kleding hoef ik ’s ochtends niet meer mijn hoofd te breken wat ik aan zal trekken. En daarna snel weer eens naar de kapper; ik denk dat ik niet de enige ben die dáár naar uit kijkt. Nou is mijn haar vooral langer dan het in jaren is geweest (het is misschien wel 25 jaar geleden zelfs!) maar toonbaar blijft het wel. Voor manlief begint het een ander verhaal te worden. Het liefst zouden we ook weer eens uit eten gaan. Het is niet zo dat we dat wekelijks deden, maar áls we dat deden had het altijd een goede reden en was het wel een waar uitje. Die momentjes, die kleur geven aan het leven en geluk meebrengen; die missen we veel te veel. De dierentuin bezoeken staat ook nog hoog op ons lijstje, een middagje winkelen met één van de kinderen en op vakantie gaan; wat zou het allemaal weer heerlijk zijn. Die lockdown brengt niet alleen maar ongemakken met zich mee, alhoewel ik hem zeker liever vandaag dan morgen kwijt ben. Ik merk wel dat er een stukje rust is gekomen in ons ritme thuis, omdat er vaker niet dan wel iets is om heen te gaan. Bedtijden lijken zoveel minder belangrijk als de dames toch weer kunnen uitslapen. Waar eerder die zeven uur plat heilig was, zijn we nu niet zo strak meer. Oudste dochterlief heeft zelfs haar eigen opblijfavond gekregen, zodat zij ook elke week even haar momentje alleen met ons heeft. Elke vrijdag verheugt ze zich er de hele dag al op; extra lang beneden blijven met wat lekkers erbij natuurlijk. Vaste prik is een groot deel van het jaar ‘The Voice’ kijken. Of het nou de gewone editie is of de Kids-versie; ze vindt het allemaal even prachtig. Langzaam is er een droom geboren en een duidelijk doel gecreëerd. Want ook zij zal daar ooit staan schitteren; daar is ze heilig van overtuigd. De eerste stappen zijn inmiddels gezet, want ze had sterk in haar hoofd dat ze gitaar moest leren spelen. Ze leek met haar zeven jaar wel wat jong om dit onder de knie te krijgen, maar liet ons zonder pardon zien waar ze met een beetje wilskracht toe in staat is. De basisbeginselen zijn er, haar eerste optreden bij de Kerstlunch op het werk ligt alweer ver achter ons. Welke coach ze gaat kiezen, dáár is ze nog niet helemaal uit, maar ze heeft nog wel wat jaartjes. Het liedje? Daarover geen twijfels. Last Christmas van Wham!. Haar oneindige favoriet ongeachte het jaargetijde. Dus mocht u ooit een stralend meisje mét gitaar dit nummer zien doen in het tv-programma dan zal het vast die van ons zijn. En die moeder die daar op de ramen bonkt en met tranen in haar ogen toekijkt; dat ben ik dan.