Maria’s Mooie Mensen 439

Ieder heeft zo zijn eigenaardigheden. Mijn oudste dochter loopt het liefst de hele dag in haar ondergoed, mijn jongste dochter is gek op make-up en zou zonder enig twijfel met lippenstift op naar school gaan. De middelste mag er graag een scheldwoord uit knallen en doet ook niet moeilijk over een boertje aan tafel. De oudste vouwt haar wc-papier – dat heeft ze niet van mij. De tweeling kan oneindig in bad liggen weken – dát hebben ze wel van mij. We houden er allemaal van de houtkachel lekker op te stoken en ’s ochtends kan je hier beter niet teveel praten. Schoenen, sleutels, portemonnees, mutsen, tassen; álles kan hier kwijt raken. Sleutels vergeten we bijna standaard in de buitendeur; menig pakketbezorger heeft zichzelf er al ingelaten hier. We worden hier chagrijnig zonder genoeg buitenlucht, zijn gek op onze diertjes en we houden van muziek. Meestal staat de radio hier aan, maar de meisjes vragen ook rustig om Kerstliedjes in de lente en houden uiteraard van K3, Bibi en Kinderen voor Kinderen. Ik hoopte altijd om ze een goede muzieksmaak mee te geven, maar alle verwoede pogingen om ze al in de buik te overladen met The Beatles en Elvis leken weinig vruchtbaar te zijn geweest. Mijn ultieme liefde is Abba. Er is niks waar ik blijer van wordt en wat ik harder zet dan deze vier Zweden. Van Dancing Queen tot Chiquitita – you and I knooooow- , van Money, Money, Money tot aan Happy New Year; ik smul ervan. Zodra ik het hoor, gaat de knop om en word ik blij. Het duurt maar even voor ik meegalm en mezelf al in van die zwierige pakjes en op blokhakken op het podium waan. De kinderen keken me tot op heden altijd meewarig aan in zulke buien. Als ik met ze door het huis dans op Dancing Queen, weten ze niet wat hun overkomt. Mijn wijze raad dat dit de allerbeste muziek allertijden is, wordt niet voor serieus aangenomen. En Abba gaat dan weer een poos de vergetelhoek in. Met Nieuwjaar was er weer een oud concert van dit viertal op tv. ‘Ik knipper zo door, hoor’, zei ik tegen manlief, terwijl ik uiteindelijk lekker zat mee te galmen met ‘Thank you for the music’. Het werd hoog tijd de cd’s weer op te snorren. Als niemand het dan mooi vond, dan, besloot ik, stop ik die wel in de auto en kan ik die sporadische momentjes dat ik daar alleen in zit even lekker los. Die momentjes zijn echter maar schaars in mijn bestaan. Het duurde dan ook maar even dat ook de dames instapten en er uit de boxen de ene na de andere klassieker uit Zweden klonk. En warempel, niet alleen van achter het stuur klonk mijn valse gekraai, ik hoorde ook van de achterbank langzaam wat geneurie. Oudste dochterlief ging om bij ‘Happy New Year’. En zo galmden wij met zijn allen het ritje door. ‘Opnieuw?’ vroeg ik toen het liedje was afgelopen. ‘Ja!’ klonk het in koor.