Maria’s Mooie Mensen 440

Het leven als een basisschoolmoeder heeft weer een nieuwe wending genomen: mijn jongste dochters hebben de speeldates ontdekt. Vorig schooljaar wist ik dit fenomeen nog even uit mijn bestaan te houden met de argumenten dat ze veel te moe waren – geen woord teveel overigens – en daarna het feit dat we een puppy hadden die alles en iedereen wel wilde opvreten. Geen ideale situatie om één of meerdere kleuters over de vloer te krijgen. En let wel: mijn dames spelen allemaal het liefste thuis. Toen ze daarna een beetje op stoom kwamen, gooide Corona al snel roet in het speeldate-eten. Als ieder van ons drietal eenmaal speelt in de week betekent dit dat ik al drie middagen onder de pannen ben. En dat betekent ook drie verschillende kinderen over de vloer en drie keer de ouders aan de deur om ze weer op te halen. Leek ons in een tijd van oplopende besmettingen geen strak plan. Maar nu we al maanden verder zijn en er weinig licht gloort, staan we het spelen – zij het met mate – weer wat toe. De speeldates van oudste dochterlief stellen niet veel meer voor. Ze verdwijnt naar boven met een vriendinnetje of naar buiten met een vriendje en ik zie ze amper weer. Ik verzorg de nodige catering en dat word ook wel gewaardeerd, maar verder hebben ze liever niet dat ik me er nog mee bemoei. Bij de ‘groep 1’ers’ ligt dat allemaal nog wel wat anders. Ze kennen elkaar vaak nog niet zo goed, zijn onbekend in elkaars huizen en met elkaars gewoontes. Bij mij komt daar nog een extra handicap bij, want wie komt spelen bij de ene, krijgt de tweelingzus er eigenlijk gratis bij. Een lastig fenomeen waar degene die komt spelen vaak weinig moeite mee heeft; het gebeurt zelfs regelmatig dat diegene amper weet met wie van de twee zij eigenlijk komt spelen. De goede naam roepen is ook zoiets: menigeen roept gewoon ‘Rachel of Georgia’ en zit daarmee altijd goed. Mijn dames zelf echter, vinden het niet altijd geslaagd hun speeldate te delen. Soms is de ene juist moe en wilde die bewust zelf niet spelen. De irritatie dat zuslief dan het hele huis op de kop zet met een vriendinnetje is dan lastig te verbergen. Maar vaker nog speelt ook degene die niks heeft afgesproken graag mee, maar wil de andere – die juist trots een eigen speeldate heeft geregeld – daar niks van weten. Had ik bij oudste dochterlief met deze leeftijd mijn handen vol aan de speeldate een beetje aan de gang houden, bij mijn tweeling laveer ik op die lastige scheidslijn van ‘wat delen ze wel en wat mogen ze voor zichzelf houden’. En als dat deel lekker loopt, hebben we nog het ‘vijfde wiel aan de wagen’-effect en zegt mijn duo ook gerust tegen een speeldate dat ze nu even met zijn tweeën verder willen spelen. Ik merk dat er in speeldate-land nog heel wat te leren is. Moeders die het sneu vinden als één van beide alleen meegaat om te spelen, help ik altijd snel uit de droom. Neem er vooral maar eentje mee, dan doe ik dat ook.