Maria’s Mooie Mensen 449

Onze tweelingdames kunnen water en vuur zijn. Vooral als ze moe zijn en genoeg prikkels voor een dag te verwerken hebben gehad, kunnen ze elkaar mateloos irriteren. Juist dan is iemand die je zo na staat, nét even teveel. Waar oudste dochterlief nooit echt ruzie maakt of maakte, doen onze jongste twee er niet moeilijk over elkaar in de haren te vliegen. Ze delen zonder problemen een tik uit en of geven de ander soms even een duwtje in de rug – en dan niet het duwtje zoals je het graag zou zien. Als moeder heb ik moeten leren me niet altijd overal in te mengen. Het blijkt dat deze kleine strubbelingen gewoon erbij horen en net zo snel gaan als dat ze komen. Want: net zo makkelijk als dat ze ruzie maken, leggen ze het weer bij. Ik merkte dat ik vaak als enige nog met de ruzie bezig was, terwijl de dames alweer vrolijk verder aan het spelen waren. Ik heb door deze twee sowieso geleerd niet altijd overal op te reageren. Mijn vader zegt altijd: een goede scheidsrechter ziet niet altijd alles, en dat blijkt grote wijsheid in het geval van onze jongste twee dames. Als zij in een melige bui zijn, dan kun je ze tot de orde roepen tot je een ons weegt, maar ze hoeven elkaar maar in de ogen te kijken of het barst weer los. Ze hebben zo hun favoriete momenten om giechelig te worden en met stip op één staat het uurtje logopedie. Op deze plek waar ze juist duidelijk moeten praten en het er echt op aan komt om bepaalde klanken te oefenen, haalt vooral onze Georgia er groot plezier uit om ieder woord te verbasteren richting een kont-variant. Ze vindt het ook heel grappig om juist hier extra onduidelijk alles uit te spreken of zichzelf één of ander bijzonder accent aan te leren. Laatste keer had ze last van boertjes –volgens haar dan- en liet ze na elk woord dat ze moest uitspreken een ‘buuuuurp’ klinken. Nou denkt u vast dat ik als één of andere loedermoeder dit allemaal laat gebeuren, maar geloof mij: van tevoren wordt duidelijk besproken wat níet de bedoeling is, terplekke roep ik tot de orde en dreig met een dagje geen schermtijd, maar de meligheid wint het altijd van deze dames – en mij helaas. Want hou je als moeder maar eens goed als deze clown alles uit de kast trekt en zelfs de logopediste moeite heeft serieus door te gaan. Negeren is een goede troef, welke wij ’s avonds vaak inzetten. Het avondeten is namelijk hun op één-na-favoriete moment om eens gek te doen, wellicht ietwat geholpen door het feit dat ze tegenover elkaar gepositioneerd zijn. Als kleine peuters ontdekten ze zo het spiegelen en trokken ze de halve maaltijd gekke bekken naar elkaar, inmiddels zijn de nep-boeren en echte scheten favoriet voor dit moment. Dat laatste hebben wij een adequaat antwoord op: van tafel en een momentje uit-stinken in de hoek. Laatst rende één van twee fanatiek de andere kant op, richting de buitendeur. Want, zo stelde zij, buiten mag je wel scheten laten. En toen lagen wij onder tafel van het lachen. Díe maaltijd kwam het in elk geval niet meer goed met de rust aan tafel.