Maria’s Mooie Mensen 452

maria's mooie mensen

Als het gaat om dingen waar we blij van worden, hebben we een aantal favorieten. Chocola scoort altijd hoog, buiten zijn en mooi weer dan ook logischerwijs. En waar we allemaal helemaal gek op zijn, dat zijn onze eendjes. Al onze diertjes hebben over liefde en aandacht niet te klagen, maar die eendjes, die hebben een speciaal plekje in onze harten. Ze zijn super grappig, ontzettend aanwezig en echt een deel van ons gezin. Vorig jaar kropen ze in juli uit het ei, nadat we ze vol geduld vier weken lang in de broedmachine hadden verzorgd. We zagen ze groot worden, leerden ze zelf zwemmen in de gootsteen en hadden ze maandenlang in huis. Het waren er precies vijf en elk van de vijf deed wel aan één van ons denken: één opperhoofd (die van mij), één pientere (die van oudste dochterlief), een duo (die van onze tweeling) en de laatste (die is dan van manlief). Met de komst van mooier weer werden er gestaag eieren gelegd. De eerste maanden werden die fanatiek geraapt door onze dochters. Zodra ze uit school kwamen, gingen ze eerst het eendenhok in en kwamen met drie, vier, vijf, soms wel zes eieren terug. Ik schreef er een datum op en bewaarde ze in de koelkast. Je kunt de eieren opbakken en ze lenen zich ontzettend goed om mee te bakken. We maakten taarten, koekjes en bakten cake, maar tegen de enorme legdrang van onze eendendames konden we niet op. Er kwam wat klad in het rapen en langzaamaan zagen we de contouren van een nest ontstaan. De gedachte aan die donzige kuikens die we nog geen jaar daarvoor in handen hadden, deed natuurlijk onze harten harder kloppen. Maar helaas, helaas, de dames eenden leken weinig tot geen interesse in hun eieren te hebben. Elke dag gaven de meisjes de stand door. Weer gingen ze uit school elke dag direct naar het eendenhok: ‘er liggen er vijf’, ‘er liggen er zeven’, ‘er liggen er tien!’. En opeens zat er toch een eendje op. Ik heb haar nog nooit blijer zien kijken en ze bleef maar stand houden. Als een Mona Lisa met een mysterieus lachje om haar bekkie, zat ze op dat nest door weer en wind. Al die bakken regen die voorbijkwamen de laatste weken, harde wind, koude nachten; ze trotseerde het allemaal. Afgelopen week kwam de ‘uitgerekende datum’ dichterbij en ja hoor, moeders oogde onrustig. Heel voorzichtig zagen we ineens drie klein kopjes onder moeders vleugels vandaan piepen en dat werden er al snel meer. De eindstand: er lopen nu elf kleine kuikentjes de hele dag achter een zeer tevreden moeders aan. Ze kunnen al zwemmen, worstelen met een blaadje en zijn zeer nieuwsgierig naar onze hond. Ietwat onhandig nemen ze soms een verkeerde afslag om verbaasd en hard piepend door moeders weer binnen gehaald te worden. Soms kukelt er eentje om of blijft er eentje achter in de vijver. En alles wordt door ons in verrukking aanschouwt. Mooi weer, stukje chocola erbij en die donzige kuikentjes als vermaak; beter gaat het niet worden.

UIT DE KRANT