Maria’s Mooie Mensen

Nou we hebben het gehad hoor: onze portie antistoffen tegen de Corona. En nee, wij hebben dus niet onze vaccinatie mogen halen, maar pakten op de valreep een rondje van dit virus mee. Tijdens het avondeten keek ik opeens van mijn half naar binnen geschoven bord op: ‘ik proef niks’. Al grappend pakten we er direct een zelftest bij. Manlief haalde het stokje erdoor – daar begin ik zelf echt niet aan – en we grapten nog dat het zeer deed en dat dat écht alleen zo was als je Corona hebt. Hij ging verder aan zijn bord eten en ik zei –toen nog – lachend dat er een ‘T’ verscheen: ‘en dat is goed toch?’ Manlief vond me erg grappig, maar werd toch aardig bleek toen hij zelf ook duidelijk een streepje zag ontstaan. De ‘T’ was dus geen goed nieuws. Allerlei doemverhalen, benauwde momenten en heftige klachten bleven ons aardig bespaard. Erger dan een kriebelhoestje, een paar dagen weinig smaak en totaal geen geur, is ons Corona-leed niet geworden. Beste vriendin belde elke dag en riep telkens weer: ‘ik kan niet geloven dat jij corona hebt, je klinkt zo normaal!’ We kwamen er zelfs zo mooi door dat we begonnen te hopen dat we het allemaal mee zouden pakken; des te eerder waren we er door. Oudste dochterlief bleef lang stand houden, maar testte uiteindelijk als allerlaatste toch ook positief. En zo werd zij ook lid van ‘team Corona’ en opeens was zij degene die niet als laatste, maar juist als eerste weer de deur uit mocht. De eerste week vloog als een malle om. Het weer was fantastisch, we voelden ons goed genoeg en thuiswerken combineren met thuisonderwijs bleek ook nu weer tijdrovend. We besloten een tropenrooster in te lassen: vroeg opstaan en werken, op tijd stoppen en naar buiten. De barbecue ging meerdere dagen aan; de jongen die de boodschappen bracht – op ruime afstand – vroeg zich enthousiast af of wij een barbecuefeestje gingen geven. Het lachen verging ons wel in de loop van de tijd toen bleek dat dat kleine kriebelhoestje maar bleef terugkomen. De regels zijn – terecht – onverbiddelijk: met klachten moet je minimaal 14 dagen in isolatie blijven. Ook met zulke kleine klachten als een kriebelhoestje wat zich soms uren amper manifesteerde. Hoewel de onrust toenam, besloten we maar te koesteren wat we hadden. Je krijgt wat je nodig hebt en aan kan; zo redeneren wij vaak in het leven. Blijkbaar waren deze 14 dagen met elkaar thuis, in de stralende zon en in redelijke gezondheid, ons gegeven. Dus bruiner dan ooit geweest in Nederland, redelijk ontspannen, ondanks het smaakverlies wat aangekomen – nog één chocolaatje om te kijken of ik die écht niet proef, want ik weet hoe lekker ze zijn – kwamen we er bijna blakend van gezondheid eruit. Het was dan geen vaccin wat we hadden gekregen, maar we voelden ons wel bevrijd. De komende acht weken zijn we zorgeloos wat betreft dit vreselijke virus waardoor toch veel mensen juist heel ziek worden. Want dat begreep ik wel uit de verhalen van iedere GGD-medewerker die ik heb gesproken. Wij dus niet; tel je zegeningen. Het waren er genoeg de laatste weken.