Maria’s Mooie Mensen
Feit is dat ik over het algemeen niet heel handig ben. De kinderen heb ik het al jong geleerd: als er iets niet functioneert in huis, dan moeten we wachten tot papa weer thuis is. Inmiddels doen ze meestal al geen moeite meer mij te vragen en kiezen ze wel eieren voor hun geld. Ik ben namelijk niet alleen totaal onhandig, het lukt me vaak ook nog eens feilloos om de situatie erger te maken dan hij is. Een pop zonder been eindigt na mijn ingrepen niet zelden met nog een geamputeerd lichaamsdeel. Helaas voor onze dames zijn ze voor de televisie wel vaak sterk op mijn talenten aangewezen. Wij kochten een aantal jaren geleden een heus toptoestel, eentje die lang en uitgebreid onderzoek door manlief was uitverkoren. Het bleek het niet één in de categorie ‘waar voor je geld’, maar eentje in de categorie ‘om de haverklap vastlopen’. De enige oplossing hiervoor ken ik inmiddels en beheers ik maar moeizaam: geduld. Stekker eruit, stekker erin en hopen dat hij goed opstart. Meestal niet, dus dan het hele feest opnieuw. Mijn humeur zakt meestal op dit moment onder het nulpunt en ik denk dat de kinderen dan wel wensen dat ze papa hadden gevraagd. Het verhaal eindigt vaak zeker tien minuten later met toch nog tv kijkende kinderen en een moeder die verzucht dat ze het apparaat nu écht uit het raam gooit. Het lijkt wel of ieder apparaat een sensor heeft en zodra ik nader, besluit dienst te weigeren. Zo loopt de printer op het werk hoe dan ook vast bij mijn opdrachten en is sowieso áltijd de papierlade leeg als ik eens moet printen. De koffiemachine weigert zo vaak dienst bij mij, dat onze kenner al opstaat zodra ze ziet dat ik koffie kom halen. Ik blijk ook totaal ongeschikt voor het inpakken van de vaatwasser, alhoewel dat wel een klusje is waar ik me elke avond aan waag. De was lukt me redelijk, op die poging de lege trommel eens heet door te spoelen na, waarbij ik het presteerde de afvoer te laten overlopen, omdat ik iets teveel zeep in de trommel had geschept. Toen ik van manlief achter een rupsdumper moest meeklussen, reed ik bij het eerste rondje direct een stuk van de hoek van ons huis af en laatst knipte ik nét even te fanatiek een bonnetje uit mijn sportbroek waardoor ik nu een gat op mijn kont heb. Ik waagde me ook nog ijverig aan het maken van ijsklontjes met van die plastic zakjes, waarna manlief verbaasd constateerde dat er een hele plas water onderin de vriezer lag. Bleken de zakjes halfleeg gelopen. Je zou denken dat hij inmiddels wel gewend is aan mijn tekortkoming(en), maar bij wijze van verrassing lag er opeens een draadloze oplader voor mijn telefoon op mijn nachtkastje. En nee, heel romantisch is dit niet. Helemaal niet gezien het feit dat ieder ander zijn telefoon hierop legt en die dan met een ‘pling’ begint te laden, maar mij dát dus niet lukt. Dus als ik na een hoop gevloek en getier dan toch weet dat ding aan de praat te krijgen, is alle romantiek wel vervlogen. ‘Stom ding’ en ‘truste’ is het enige wat hij dan nog van mij hoeft te verwachten.