Maria’s Mooie Mensen 528
De dames wilden graag een squishy-maker en omdat de beste Sint ook de beroerdste niet is, zat er voor iedereen zo’n apparaat in de zak afgelopen week. Voor wie nu denkt een squi-wat? Een squishy en daarmee bedoel ik niet de scrunchie die in het haar kan, maar zo’n vieze bal waar ze uren in zitten te knijpen. Nou hadden mijn dames na twee middagen noeste arbeid van hun ouders laatst elk zo’n bal op de kermis verdiend. Manlief en ik leefden ons uit op de muntjes-schuif-machine en hoe langer het duurde, hoe fanatieker we uiteraard werden. Toen we uiteindelijk met onze handen vol gescoorde punten besloten hier wat moois voor te halen, werd onze winnaars-droom ruw verstoord en bleken we niet verder te komen dan dus een squishy voor onze dames die toen ook he-le-maal klaar waren met de verslaving van hun ouders. Ze kregen elk zo’n knijpbal en dit was een speciale variant die weer gevuld was met allemaal kleinere balletjes. Deze heten orbies, voor wie het nu nog volgen kan. De hele ellende moest natuurlijk mee naar school en ja hoor, daar knapten al snel twee van de drie ballen. Arme juf moest dus tot twee keer toe tientallen kleine orbies van de grond opvegen. Een klein stemmetje in mijn achterhoofd zei: kom ik goed weg, en dat had ik nou niet moeten doen. Want met dank aan de Goedheiligman - of was ik zelf zo overmoedig? – kon ik dus vorige week zelf squishy’s zitten maken. Daar draai ik mijn hand natuurlijk niet voor om, meende ik, en dus gingen we dapper aan de slag. Het concept bleek simpel: we hadden een soort ballon die in het apparaat op spanning werd gezet, deze vulden we met slijm en andere ellende en dan moest de squishy afgesloten worden. Kind kan de was doen, ware het niet dat ik het presteerde de dop er verkeerd om op te zetten. Toen ik probeerde deze om te keren, liep de geprepareerde squishy zonder enige waarschuwing leeg op onze eettafel. Ik ruimde de slijm op, poetste de confetti van het tafelblad en begon wijzer aan poging twee. Dit keer gevuld met minuscule sterretjes en, uiteraard het hele zakje, gele slijm. Het vullen ging van een leien dakje, de dop zat er goed op en het lukte me de squishy zonder kleerscheuren uit het apparaat te halen. Ik klikte een sluiting erop en een dolgelukkige dochter begon enthousiast te knijpen. ‘Pang’ zei de sluiting en de squishy ontplofte in haar handen. Niet alleen dochterlief, maar ook de tafel, stoel, gordijnen en kachel zaten volledig onder gele slijm met sterretjes. Het kostte me een half uur om kind en huis weer toonbaar te maken. Nog altijd vinden we verdwaalde sterretjes op deze stoel terug. Tussen de ribbels van de kachel kijken, valt nog niet aan te raden. ‘Laten we maar even op papa wachten’, bedachten we. Die maakte ’s avonds vier squishy’s waarvan twee lek bleken, één sluiting knapte en eentje perfect gelukt lijkt. Maar die durven we niet meer aan te raken. De squishy-makers zijn terug de zak in gegaan. Misschien kan die ouwe man ze mee naar Spanje nemen.