Maria’s Mooie Mensen 529
Je weet dat december is aangebroken als drukte, met in zijn kielzog chaos, zijn intrede heeft gedaan. December is één grote aaneenschakeling van teveel werk, teveel verplichtingen, teveel activiteiten en teveel dingen die mislopen. De eerste zieken telden wij direct aan het begin van de maand al, die we gelukkig op de been weten te krijgen voor de verjaardag van oudste dochterlief die we heel onhandig juist in deze maand op de wereld moesten zetten. Werk en privé zijn bij ons toch al niet heel erg gescheiden, maar beginnen zodra de ziekenboeg volloopt erg moeizaam door elkaar te lopen. Wie blijft er thuis bij de patiënt of patiënten is de hamvraag die ’s ochtends niemand hardop durft te stellen. En waar mijn werk over het algemeen prima om de dames heen te plannen is, zul je altijd zien dat ik net op de paardrij- en gitaarmiddag op pad moet. Het was aan manlief het hele spul van school te halen en deze drukke taximiddag waar te nemen. Met militaire precisie bereidde ik alles voor: gitaar naast de deur zodat hij deze niet zou vergeten, knutselspullen voor jongste twee klaargezet voor als ze mee zouden gaan naar het werk en tijdschema duidelijk voorgelegd en manlief laten vastleggen met wekkers op zijn telefoon. Eén ding hadden we niet op gerekend: dat hij de deur dicht zou trekken met de sleutel er nog in. Met in plaats van de gitaar, de hond in de kofferbak. Terwijl oudste dochterlief haar paardrijles had, reed manlief niet naar kantoor om lekker te werken, maar naar de bouwmarkt om benodigdheden te halen om in te breken in ons eigen huis. Uiteindelijk moest er een slotenmaker aan te pas komen om kinderen en hond uit de auto in huis te kunnen laten. Na een drukke middag draaide ik net tijdens dit moment van euforie de oprit op. Het vooraf ingecalculeerde thuiskomen in een warm huis met het eten op tafel, bleek een utopie. Het was slechts 15 graden in de woonkamer en verder dan ‘zal ik patat halen’ was manlief met het avondeten niet gekomen. De weken kabbelden door vol momenten van vergeten tassen, een telefoon die opeens dienst weigert en een auto die alarm geeft. Van oorpijn bij de ene dame naar oorpijn bij de andere dame. Tussendoor fietsen we er zonder kleerscheuren nog de verjaardag van oudste dochterlief en haar kinderfeestje erdoorheen. Daarna volgen nog de dikste kranten van het jaar. Ook dit keer weer een voorbereiding met militaire precisie. Een zondag waarop alles in alle rust klaargelegd werd om op die ene maandag hoe dan ook de deadline te halen. Op tijd erin, de wekker nog vroeger dan anders; alles om die monsterklus te klaren. Tot om half één ’s nachts één van de dames begint te spugen zonder op te houden. Elk uur staan we naast haar bed, waarbij de score in de emmer ongeveer één uit twee is. Elke twee uur dus, verschonen we de hele mikmak. Of het nog goed kwam? U houdt het resultaat in handen. Nog tien dagen en dan is december weer voorbij. Veel meer kan er niet misgaan. Toch?