Maria’s Mooie Mensen 532

Wij maakten afgelopen weekend een tripje naar de grote Zweedse blauw-gele winkel. U weet hoe dat gaat, voor je het weet, laad je het karretje vol met al die handige dingen waarvan je enkele uren geleden nog niet wist dat je ze nodig had. Nou kwamen wij niet alleen op de bonnefooi wat rondneuzen, maar hadden wij ook nog eens een serieus doel. Oudste dochterlief is inmiddels negen jaar, maar haar kamer is nog weinig gewijzigd sinds zij haar baby-bed inruilde voor een normaal exemplaar. Sinds kort verlangde ze naar een echt bureau met kastjes. Want vooral die laatjes leken haar het summum. Op naar de stad dus, waar we op zoek gingen naar het perfecte bureau. Een bureaustoel moest er ook bij, een ophangbord voor de wand, wat rommeltjes voor de aankleding en zo laadden wij rustig een karretje vol. Eén van de andere dames kon met deze hoge gasprijzen wel een dikker dekbed gebruiken en ik was zelf aan vervanging van mijn kussen toe. Omdat ik zo goed als alle planten in ons huis vermoord -lees: verzopen- had, had ik een stuk of acht nieuwe uitgezocht. Helemaal in onze nopjes togen we richting kassa, maar daar zakte ons humeur al snel tot onder nul. Wat bleek: alles zelfscan. Ik weet niet hoe ‘meneer blauw-gele winkel’ ooit bedacht had dat het handig zou zijn als alle mensen zelf hun producten zouden scannen, maar daarbij had hij vast geen rekening gehouden met die twee die samen met drie inmiddels hongerige kinderen, een volle kar en een volgeladen magazijnkar bij de zelfscan zouden stranden. We worstelden met zelfscanner in de hand, probeerden producten na het bliepen tactisch van de ene kar in de andere te krijgen en presteerden het drie keer een geel scherm te krijgen. Dit betekende een medewerker opzoeken, die moest de boel resetten en dan mochten we weer. De lange rij achter ons keek moedeloos terwijl de dames inmiddels ruzie maakten wie de kar straks mocht duwen. Eenmaal klaar wachtte uiteraard nogmaals een geel scherm. Met een blik op de karren hield de medewerkster het bij de vraag of we écht alles gescand hadden. Naar beste eer en geweten en ja hoor, een kwartier later konden wij een welverdiende hotdog aanschaffen. Eenmaal thuis alles naar binnen gesleept en uiteraard moest het direct in elkaar. Toen het eerste kastje klaar was, keken manlief en ik elkaar vertwijfeld aan; verkeerde maat. Opnieuw togen hij en oudste dochterlief naar de grote blauw-gele winkel waar bleek dat er nog twee kastjes in de juiste maat moesten zijn, maar dat die niet in het juiste vak lagen. Een flinke zoektocht later was er witte rook en konden ze met gierende banden weer naar huis. Het was uiteindelijk tegen achten in de avond dat de halve woonkamer en gang vol lege dozen stonden en het gereedschap neergelegd werd. We stopten de dames in bed. Alleen dat nieuwe dekbed paste wel erg moeizaam in de hoes. Een kritische blik leerde ons dat ook deze in een verkeerde maat meegepakt was. Het oude dekbed bleek bij nader inzien ook nog heerlijk te liggen.