Maria’s Mooie Mensen 535

maria's mooie mensen

Oudste dochterlief zette, zoals ze zelf tevreden constateerde, een eerste stap richting zelfstandigheid. Nu ze in groep zes zit, wil ze maar wat graag alleen op de fiets iets ondernemen, maar dat was er nog niet van gekomen. Dit heeft er alles mee te maken dat wij op een dik kwartier fietsen van school wonen en de route grotendeels door het bos gaat. En het heeft alles te maken met haar richtingsgevoel, want veilig door het verkeer dát kan ze wel, maar de juiste kant op fietsen, blijkt niet in haar repertoire opgenomen. Omdat ik met drie dames die af en aan spelen, sporten en muziekles hebben, nogal wat rond rij, leek het me handig als ze zelf voortaan vanuit school naar paardrijden zou fietsen. Dat scheelt mij het rondje van in alle stress op de auto zetten van haar fiets, iedereen in de auto proppen, thuis snel omkleden en wat eten erin, en dan wéér iedereen in de auto proppen om oudste dochterlief bij paardrijden eruit te gooien. Grote winst voor dochterlief was niet alleen het zelfstandig op weg gaan, maar ook nog eens veel meer tijd om uitgebreid te paardjes te borstelen en knuffelen. Win-win dus en het mooie is, ze hoefde niet alleen te gaan. Ze rijdt met een klasgenootje in dezelfde groep op de manege en kan samen met haar vanuit school naar de paarden. Extra fijn voor mij is dat dit meisje wél de goede richting op fietst. Sterker nog: ze wist een perfect veilig tussendoorpaadje. Glunderend liet ik het duo achter op de school de eerste keer; ik ruilde schoolspullen om voor paardrijspullen en liet ze achter. Het stukje van school naar de manege, max tien minuten fietsen schat ik, kostte ze bijna een half uur. Dat had alles te maken met de paardrijspullen die dochterlief op haar rug (poetstas), onder de snelbinders (laarzen) en aan het stuur (bodyprotector) had gehangen in plaats van in haar mand gestopt en met het feit dat het tussendoorpaadje één grote blubberbende bleek. Het vriendinnetje kon daar op haar mountainbike wel uit de voeten, maar onze dochter met haar gewone fiets volgehangen met spullen en met weinig fietsconditie had het zwaar. Desondanks straalde ze na afloop en knorde dus tevreden: ‘mijn eerste stapje zelfstandigheid’. Een week later kreeg het avontuur een vervolg: de spullen dit keer iets handiger ingepakt in de fietsmand en de route iets aangepast op de modder. Naar tevredenheid bereikten ze de manege twee keer zo snel alleen bleek er eenmaal daar een kink in de kabel: de paardrijlaarzen waren vergeten. Ik benutte mijn vrijgekomen tijd goed en stond lekker te verven op ons verbouwde kantoor waardoor ik met dank aan mijn verfhanden het belletje van de manege miste of ik de laarzen wilde brengen. Toen ik dochterlief een uurtje later kwam ophalen; keurde ze me geen blik waardig. ‘Je bent mijn laarzen vergeten’, wierp ze me boos voor de voeten. Tot ik haar eraan herinnerde wie oh zo zelfstandig zelf zijn paardrijspullen had ingepakt die ochtend. Tja, het is een lange weg naar die zelfstandigheid. En hij gaat niet altijd over rozen.

UIT DE KRANT