Maria’s Mooie Mensen 537

maria's mooie mensen

En dan is het ineens Valentijnsdag. Nou kan ik wel stellen; heel romantisch zijn manlief en ik niet. Zelf ben ik nou eenmaal meer van het ‘doe maar normaal’ en de praktische inslag. Daar passen serenades onder mijn slaapkamerraam niet bij. Sterker nog: ik heb manlief altijd ernstig gewaarschuwd dat als hij meent uit een vliegtuig te moeten springen om mij ten huwelijk te vragen, dat ik dan waarschijnlijk keihard nee zou zeggen. Niet om het trouwen, maar omdat dat voor mij écht niet hoeft. Ons verloven ging dan ook op geheel eigen wijze. We hadden onze zinnen gezet op een vakantie ver weg en toen kwam hij met Las Vegas. Leek me fantastisch, maar ik had wel één voorwaarde: dan gaan we daar trouwen. En zo was het beklonken. Het aanzoek op één knie en de ring sloegen we over. Op de dag zelf werd ik door de receptiemedewerkster in mijn jurk geholpen, we gingen langs de gokkasten naar een megalange witte limousine en werden bij een ‘lopende band’ kapelletje door een stikchagrijnige Elvis in het echt verbonden. Onze getuige was het meisje achter de balie en Elvis kon alleen met ons op de foto als we hem een beste ‘tip’ in het vooruitzicht stelden. Ik zou me geen andere dag kunnen wensen. We sloten dit alles af met een etentje op de nagebouwde Eiffeltoren waar we voor we de lift omhoog in stapten te horen kregen dat we ‘one minute to kiss’ hadden. Hoezo geen romantiek? Maar goed, Valentijnsdag dus, ik vind het elk jaar weer een crime. Toen we nog kinderloos waren, kochten we nog weleens cadeaus voor elkaar, maar ook dat heeft weinig met romantiek te maken. Manlief nam nog weleens een bos bloemen mee, maar aangezien zijn smaak vooral zoveel mogelijk kleur en hysterie is, heb ik daar ergens in de loop der jaren min of meer voor bedankt. Keek ik de hele week tegen een bos bloemen aan die ikzelf te lelijk voor woorden vond. En dus zakt de romantiek tot een dieptepunt in huize Wijnands. Kaarslicht is ons huishouden vervangen voor praktischere waxinelichtjes op batterij en de bloemen voor nepvarianten die niet binnen een week de kop laten hangen. Uitgebreid koken levert in mijn geval geen avond lang tafelen op, maar eindigt meestal wegens niet gelukte recepten met een bak chips op de bank. Desondanks zijn we dit jaar alweer vijftien (!) jaar gelukkig samen waarvan tien getrouwd. We hebben samen drie fantastische dames op de wereld gezet, werken elke dag samen in ons eigen bedrijf en hebben nog nooit een nacht zonder elkaar geslapen. Als één van ons beiden ’s avonds weg moet, wacht de ander trouw tot de terugkeer. Slapen zonder een kus deden we alleen toen ik Corona had en hij niet; het bleek geen enkel nut te hebben. Minstens één keer per week zegt één van ons hardop dat we ‘echt nooit gaan scheiden’. Dat staat voor hetzelfde als: ‘ik hou van jou’. Ik denk dat ik toch nog maar even naar de winkel vlieg voor een doos chocolade. Daar heb ik zelf ook wel trek in. Kunnen we die rustig samen opeten op de bank vanavond. Klinkt toch best romantisch?

UIT DE KRANT