Maria’s Mooie Mensen 543

Ken je dat gevoel dat je zeker weet dat je iets in handen hebt gehad, maar dat je het met geen mogelijkheid terug kan vinden? In ons huis kan alles verdwijnen. Van onderbroeken die nooit uit de was lijken te komen, tubes tandpasta die in de koelkast in plaats van in de badkamer belanden tot portemonnees en autosleutels die we niet weer kunnen vinden. Echt in paniek zijn we vaak niet meer; de ervaring heeft ons geleerd dat het meeste wel weer boven water komt. Hoe harder we zoeken, hoe langer dat duurt. Zo bleek de laatste keer de autosleutel simpelweg aan de buitenkant van de voordeur te hangen; manlief had de voordeur geopend met de huissleutel die aan dezelfde bos hing, de sleutel nooit weer uit de deur getrokken en zo kon de autosleutel lekker een nachtje frisse lucht pakken. Zoals ik al zei: niemand die er in ons huishouden nog van opkijkt. Afgelopen week had ik weer zo’n momentje: op het aanrecht stond een verdacht leeg bakje. Dat bakje; zaten daar niet paaseitjes in? Met een ‘zal papa wel op hebben gegeten’ deden de kinderen het af. Maar het zat mij niet lekker, want naast dat lege bakje lag een leeg zakje en zat die niet ook nog ramvol met paaseieren? Ik belde manlief met de vraag of hij wellicht de zeker 700 gram aan paaseieren in een onbewaakt ogenblik had weggegeten. ‘Ik snoep graag, maar dat krijg ik niet weg’, was zijn resolute antwoord. Een blik om me heen, leerde me dat er in ons huishouden maar eentje is die zoveel weg zou kunnen schrokken en dat was slecht nieuws: de hond. Die speelde de vermoorde onschuld tussen de kinderen op de bank maar toen ik met het lege zakje in de hand dichterbij kwam, kroop hij schuldbewust in zijn mand. Dat betekende slecht nieuws, want chocola kan dodelijk zijn voor honden en de zeker 700 gram die meneer in een onbewaakt ogenblik weg had geschrokt – hij liet overigens op het lege zakje na geen spoor en dus ook geen wikkeltje achter – was wel erg veel. Op naar de dierenarts. Om meneer goed te laten braken, kreeg hij nog eens drie (!) bakken brokken. Ook dit at hij zonder problemen weg. Ik had wel vaker gehoord dat labradors echte schrokoppen zijn, maar die van ons slaat wel alles. Daarna kreeg hij een spuitje om alles er weer uit te gooien. Vijf keer moest hij spugen. Hele paaseieren met wikkel kwamen er weer uit. Die had meneer blijkbaar zonder te kauwen of te proeven zo naar binnen laten rollen. ‘Ik hoop dat hij nu een negatieve associatie met chocola heeft’, zei de dierenarts. ‘Ik hoop dat hij een negatieve associatie met het jatten van dingen heeft’, lachte manlief, ‘maar ik vrees dat hij een negatieve associatie met jou heeft.’ De hond kreeg overigens nog een tegengif en hield er niks aan over. Hij voelde zich wel wat belabberd maar de knuffels van de dames deden wonderen. Sterker nog: om 17 uur ging gewoon de interne wekker en zat meneer weer klaar voor zijn bak brokken.