Maria’s Mooie Mensen

maria's mooie mensen

Ik koester niet bepaald warme herinneringen aan de zwemlessen van oudste dochterlief. Haar zusjes waren destijds in de gezellige peuterfase belandt en het meeslepen van twee van deze ‘nee-zeggers’ was al genoeg reden om te zweten. Daar sta je dan als moeder met twee dames aan je benen, in een té hete kleedkamer, een vermoeide kleuter die twee keer per week aan de bak moest, uit haar kleren te pellen en in een altijd zo moeizaam meewerkend badpak te hijsen. Wat had ik een geluk toen bleek dat het bijna-buurjongetje in dezelfde zwemklas bleek te zitten en we razendsnel onze kinderen leerden wat carpoolen was. Oudste dochterlief bleek vervolgens ook niet bepaald een natuurtalent als het om zwemmen gaat. Wél is ze gezegend met een grote portie discipline en inzet en bleef ze ijverig naar het einddoel werken: de diploma’s én gaatjes in haar oren. De ene keer dat ze wel een lesje oversloeg omdat ze écht niet fit was, klaagde ze ook nog over een raar gevoel in haar buik, omdat ze eigenlijk naar zwemles moest. Wij zetten destijds een forse eindsprint in naar dat diploma en zwommen trouw nog een keertje extra met haar in de week. Helaas strooide corona toen roet in het eten; twee weken voor het diploma zwemmen legde de lockdown alles stil. Inmiddels zijn haar zusjes aan de tweewekelijkse plons toe en daar keek ik niet per se naar uit. Bang voor water zijn ze absoluut niet en het dwarse peutergedrag is ook al lang en breed verdwenen, maar er speelde nog wel een ander euvel. Deze dames kunnen nog wel eens verlegen zijn en dan zo erg dat ze bijvoorbeeld de eerste schooldag besloten twee uur lang alles bij elkaar te gillen of zich bij nieuwe dingen zó aan mij vastklampen dat je een halve Houdini moet zijn om ze van me af te pellen. Leek me in het geval van zwemles totaal niet handig. Gelukkig ben ik als moeder ook al wat gepokt en gemazeld en had ik de ultieme ingeving: een proeflesje. Even een keertje zonder vijf onbekende kinderen het bad in, de juf een keertje voor ze alleen, mama langs de kant en oudste dochterlief mee als perfecte afleiding. Een gouden greep, want dit rondje proefzwemmen zonder enige vorm van druk, in alle rust en in alle aandacht verliep fantastisch. Tranen bleven achterwege, genoten werd er volop. Oudste dochterlief kon direct even haar techniek ophalen en dat bleek – bijna wonderlijk genoeg – helemaal snor te zitten. So far, so good; dít ging meer dan goed komen. Had ik alleen geen rekening gehouden met de grootheidswaan waar de tweelingdames bij tijden sterk in zijn. Het proeflesje hadden ze besteed aan duiken, heel vaak duiken, onder water zwemmen en het fanatiek nadoen van hun grote zus. Tóen vond ik het nog heel grappig dat de ene al een heel eind kwam met de borstcrawl en de ander al serieuze afstanden onder water aflegde. Inmiddels zijn we drie lessen verder en heb ik hier twee kinderen die menen prima zonder bandjes te kunnen zwemmen, die ringen van de bodem opduiken en zonder tranen naar les gaan. Wél vragen ze elke week wanneer ze nou doorgaan met duiken en door dat gat mogen. En dat dat na drie lessen nog niet op het programma staat, gaat er nog maar moeizaam in.

UIT DE KRANT