Maria’s Mooie Mensen 552
Ik denk dat iedere ouder dit wel herkend: van die momenten dat je misschien iets minder kortaf mag reageren. Zelf vind ik het altijd vervelend als de kinderen met gemopper van mij naar school gaan. Desondanks is de ochtend niet mijn meest glorieuze moment. Ik sta niet voor niks al een uur voordat de kinderen eruit moeten op. Dit geeft mij de kans rustig te douchen, tijd te nemen voor het afwegen van een outfit (ondanks dat ik 39 ben, kan ik nog altijd even slecht kleren kiezen als toen ik 16 was) en een uur lang tegen niemand te praten. Ik ontbijt standaard terwijl ik de vaatwasser uitpak wat ongezellig klinkt, maar voor mij heel goed voldoet. Na dat uur doe ik mijn uiterste best de dames rustig te laten ontwaken. Maar om eerlijk te zijn, krijg ik al na drie keer ‘goedemorgen lieverd, wordt je wakker?’ enorme jeuk. Ik moet me beheersen om niet gewoon ‘nu je bed uit’ te tetteren. De dames komen altijd als zombies uit bed gestommeld om zich nog bijna met de ogen dicht op de wc te laten ploffen. Als er een ander net zit, is het altijd maar de vraag of ze niet bij elkaar op schoot terecht komen. Als de blaas geleegd is, is het aan mij ze in de kleren te krijgen. Gelukkig is de tijd dat alle drie letterlijk aangekleed moesten worden voorbij. Wat was het zweten om ’s ochtend drie keer onwillige armen in de mouwen te stoppen en die altijd net te strakke sokjes om zes voetjes te trekken. Tegenwoordig zegt de ene bijna altijd zonder moeite wat ze aan wil, gaat de ander zonder tegenwoord mee in mijn voorstel, maar dan heb ik nog oudste dochterlief die als ze net wakker is, aan niks anders kan denken dan warme zachte truien óf een ander uiterste: blote benen. Daar sta ik dus vaak het langst voor de kast. Er gaan vervolgens maar liefst elf plakken brood door mijn handen en dan is het aan mij de variatie aan beleg van pindakaas met witte hagels, duomix en chocopasta te onthouden en de gesmeerde broodjes in het juiste bakje te stoppen. Tandenpoetsen en haren borstelen doen wij nog altijd beneden in de keuken. Waar het toen ze klein waren een gouden greep was, is het nu wel wat dringen in de ruimte waar ik dus ook druk bezig ben met het vullen van alle bakjes. Je kunt me niet kribbiger krijgen zo nog voor mijn eerste kop koffie door met zijn allen op mijn hakken te gaan staan. Waar het mij welgeteld vier minuten kost om de tanden te poetsen en een borstel door mijn haren te halen, mogen de dames dit graag combineren met op dat moment niet zinvolle zaken als spelen met de hond of het lezen van een Donald Duck. Vervolgens hebben we standaard elke ochtend nog de ruzietjes over wie de hond in de bench doet af te vinken en dan kan het spul de auto in. Aan mij dus de taak alles in soepele banen te leiden, te zorgen dat alles meegaat, de ruzies te negeren – of te sussen – en vooral niet te mopperen. En dan herhaal ik: dat dus vóór de eerste kop koffie. Misschien moet ik toch nog tien minuten eerder opstaan.