Maria’s Mooie Mensen
De perfectionist in mij krijgt elk jaar weer grote stress van het fenomeen ‘kerstpakket’. Ongelooflijk maar waar, maar al rond de zomer begint de promotie van deze pakketten volop op gang te komen en waar ik voor de zomer alle mailtjes linea recta naar de prullenbak verplaats, heb ik daar vanaf september grote moeite mee. September voelt voor mij altijd weer als ‘december komt er snel aan’ en ineens lijkt het noodzakelijk van alles voor deze laatste maand van het jaar al te regelen. Ieder mailtje wat binnen komt met betrekking tot de kerstpakketten, doet mij het zweet uitbreken: wát gaan we dit jaar doen en wát is de beste optie. Voor ik het weet ben ik een half uur verder; rustig rond klikkend tussen pakketten met namen als ‘cozy christmass’ of ‘take a break’. Hoewel de keuze reuze is, is er bar weinig verschil tussen de aangeboden pakketten. Standaard is de naturel chips, de marshmellows, de toastjes met paté uit blik en de pastasaus. Ook de blikjes cola, zoute stokjes en los verpakte Belgische wafels komen vaak voorbij. Allemaal leuk, maar niks waarvan mijn hart harder gaat kloppen. En dat is sowieso een dingetje als je ‘hoofd Kerstpakket’ bent; als je alles zelf hebt uitgekozen, is de verrassing eraf en dat is toch eigenlijk het leukste van een kerstpakket. Maar goed, die perfectionist in mij kan totaal geen keuze maken. Overal zie ik beren op de weg: als ik een pakket met een badjas kies, wie moet die dan gaan dragen? Kies ik voor een spelletje: vindt iedereen dat wel leuk? Een plaid; die hebben we allemaal wel toch? Of een bluetooth speaker waarvan lang niet iedereen weet hoe zo’n ding zou werken? Als ik ‘non-food’ dan maar achterwege laat, kom ik weer op de naturel chips, de toastjes met paté en de pastasaus. En ‘eindejaarsplezier’, ‘luxueus genieten’ of ‘gift of art’ klinkt fantastisch, maar is het ook fantastisch om dit uit te pakken? De laatste jaren heb ik een nieuwe tactiek: ik koop lege dozen. Dat klinkt barbaars, máár deze dozen geven wij natuurlijk niet leeg weg. Het blijkt een ware sport om ons budget zo goed en leuk mogelijk te benutten en de doos zo vol mogelijk te krijgen. Een sport met recht, want niet zelden sta ik in de plaatselijke supermarkten aanbiedingen in te slaan en dan in de veelvoud die nodig is om alle personeelsleden te voorzien. Een even fanatieke mede-ondernemer spotte mij al eens zo aan de band en merkte met één blik op de tientallen zakken drop en tientallen soorten chocoladerepen droogjes op: ‘of jij bent een enorme snoepkont óf jij bent aan het inslaan voor de Kerstpakketten’. Vervolgens legde hij zelf ook tientallen zakken drop op de band. Hoogtepunt van dit hele ‘do it yourself-Kerstpakket’ is het inpakken. Daarvoor zetten wij alle lege dozen op een rij, alle producten in het midden en is het aan de kinderen alle dozen één voor één van alles te voorzien. Kleine foutjes en dubbelingen zijn daardoor niet uitgesloten; maakt het wel weer extra verrassend zo’n pakket. Een door de dames eigen geknutselde kerstster maakt het pakket elk jaar af. En nu ik er zo over type, word ik er alweer blij van. Hè lekker, het is alweer september, voor ik het weet, staan we weer pakketten in te pakken.