Maria’s Mooie Mensen

Stapels op school gemaakte knutselwerkjes en thuis opgestarte en onafgemaakte knutselprojectjes, losse sokken, schoenen om over te struikelen, spelletjes die gespeeld zijn en daarna de weg naar de kast niet hebben gevonden, de kussens van de bank, barbies, Playmobil poppetjes, puzzelstukjes, schooltassen, post, kranten en tijdschriften, gereedschap en pennen; als ik niet oppas, wordt ons huis verzwolgen door alle spullen die er in een weekje vergaard en rondgeslingerd worden. Als enig redelijk geordend persoon is het blijkbaar aan mij het opruimen op mij te nemen en dat is een pittige strijd. Ik hanteer meestal de tactiek: ‘ik ga me hier niet aan storen en ruim wel op als ik tijd heb (of als het spuigaten uitloopt)’, maar er zijn van die weken dat ik de schoenen maar blijf terugbrengen naar de schoenenkast in de gang en zelfs zo fanatiek de speelplek opruim dat de kinderen hier vervolgens een compleet in elkaar gezet duplo-kasteel weervinden in plaats van de stapels losse blokjes die zij achterlaten. Een groot probleem op onze bovenverdieping zijn de knuffels. Nou is de oplossing altijd simpel: weg ermee, maar laat dat nou net mijn manco zijn. Weggooien vind ík namelijk weer té lastig. Elk jaar zodra de kermis ons dorp aandoet, kijken mijn man en ik met grote weerzin naar de ladingen knuffels die er te winnen zijn. Want hoewel onze dochters grossieren in die dingen, kiezen ze zonder blikken of blozen weer een nieuwe erbij. Ook hiervoor is de oplossing simpel, maar zeg ik dan tegen manlief: ‘de kermis moet leuk zijn’, ‘ze moeten toch kunnen kiezen waar ze blij van worden’, ‘ze mogen wel eens verwend worden’, ‘dit doen we niet elke week’, etc. en daarmee enteren elke kermis weer zes nieuwe knuffels ons huishouden. Ik had dit jaar een goede oplossing; we maakten een harde afspraak. De dames mochten allemaal twee keer wat doen om te winnen, maar ze mochten maar één keer een knuffel uitkiezen. De tweede keer werd het speelgoed of niks. Manlief voegde eraan toe dat ze ook nog eens allemaal één knuffel weg moesten doen en het zag er veelbelovend uit voor ons. Oudste dochterlief hield zich keurig aan de afspraak en was dolgelukkig met niet alleen een knuffel, maar ook een pijl en boog. Of dit een vooruitgang was, valt nog te bezien, maar goed, de stapel knuffels zou in elk geval niet groeien. De kleine dames echter, namen hun moment. Na het eendjes vissen lieten wij ze in alle rust rond de attractie neuzen om zelf een prijs uit te zoeken. Na de knuffels die ze al uitkozen bij het ballen gooien, moest dit dus iets van speelgoed worden. Maar daar aan de andere kant van de eendjes – uit ons zicht dus - kon de één een allerschattigste puppy niet weerstaan en viel de ander als een blok voor een bontgekleurde dolfijn. En die afspraak met ons? Straal vergeten. ‘Sorry’, zeiden ze nog lachend erbij. Trouw wordt er nu alweer een paar weken geslapen met deze nieuwe aanwinsten. Ik troost me met de gedachte dat het in elk geval wel weer even duurt voor het weer kermis was. Tot oma appt: ‘ik heb prachtige knuffels bij elkaar gespaard bij de supermarkt. Voor elk twee! Fijn he.’