Maria’s Mooie Mensen

Afgelopen week was er wat te vieren. De Krant bestaat alweer 19 jaar en vormt nog altijd de bakermat van Media Totaal Noord. Vijf jaar later werd de Streekkrant toegevoegd aan het wekelijkse repertoire gevolgd door nog weer later de Krant van Tynaarlo. Inmiddels zijn we druk met drukwerk, social media en websites, maar een speciaal plekje in het Media Totaal-hart hier is er toch altijd voor de Krant. Want hiermee begon het allemaal en dus alweer 19 jaar geleden. Wonderlijk genoeg vervaagt de glans van zo’n jubileum naarmate de tijd verstrijkt. Ik weet nog goed hoe 19 jaar terug bijna elke week speciaal was. Als meisje van zestien zag ik vanaf de zijlijn hoe mijn ouders hebben geknokt en vooral héél, héél hard gewerkt hebben. Niet zelden stapte ik een aantal jaren later met pannen met eten in de auto om die naar kantoor te brengen. Ze werkten tot midden in de nacht met minimale mankracht, maar legden wel een fantastische basis voor nu dus alweer 19 jaren verder. Zelf stapte ik uiteindelijk na veel protest – ‘ik ga echt niet doen wat mijn ouders doen – en wat omzwervingen – via hotelschool naar een studie makelaardij – tóch 13 jaar geleden in bij dit prachtige bedrijf. Elk jaar was het jubileum weer een mijlpaal, helemaal in het prille begin. Als trotse dochter wilde ik altijd weer wat speciaals doen om even mee te vieren dat het weer een jaar gelukt was. Zo hees ik me eens in kleren gemaakt van de Krant, organiseerden we een verrassingslunch of probeerde ik een zelfgemaakt baksel mee te tronen. Befaamd, of eerder berucht, is mijn chocoladetaart. Voor het driejarige bestaan had ik me voorgenomen zo’n echte glimmende donkerbruine taart te produceren. Het bleek toch wel iets lastiger dan de tv-shows ons voorspiegelen. En dat helemaal in mijn studentenkamertje zonder goede oven of echte bak-accessoires. Ik week uit naar een kwarktaart en sloeg na een aantal uren opstijven driftig aan het versieren. Toen volgde nog een uitdaging: ik woonde destijds in Leeuwarden en moest nog met de trein en de bus reizen voor ik met taart en al op plek van bestemming zou zijn. De vorm van de taart had ietwat te lijden, maar vol goede moed probeerden we toch na twee uur rondsjouwen met dit chocoladegeval de meegebrachte kaars in de vorm van een drie uit te blazen. De smaak zou in Heel Holland Bakt waarschijnlijk niemand kunnen bekoren; de zilveren balletjes als versiering door mij aangebracht bleken keihard. Gelukkig met de tanden nog in takt compleet maar een illusie armer verdween het ding in de prullenbak. De herinnering: goud waard. Want elk jaar, ook nu, komt er weer taart op tafel en is er wel iemand die dit verhaal ophaalt. Om vervolgens opgelucht te constateren dat er dit jaar geen eigengemaakt baksel meegekomen is. Met de taart achter de kiezen zijn wij eerst weer klaar voor een nieuw jaar en hopelijk zelfs weer 19. Of we dan ook een baksel kunnen verwachten van mijn dochters valt nog te bezien. Voorlopig heeft onze oudste dochter in elk geval geen intenties actief te gaan meewerken aan het levenswerk van haar opa en oma en ouders. “Ik ga echt niet doen wat jullie doen”, deed ze desgevraagd uit de doeken. Komt me bekend voor.