Maria’s Mooie Mensen
Het leek me wel een strak plan: dames lekker spelen, ik lekker werken. Zo gesteld, klinkt het als een succesformule. Maar de locatie is hierbij nog onbenoemd en laat dat nou net de binnenspeeltuin ook wel bekend als ‘krijspaleis’ zijn. Ik dacht zo: laptop mee en lekker wat werk wegzetten, kinderen mooi spelen en dan hebben we een win-win situatie. Bij het betreden van dit speelparadijs begon ik wel wat twijfelen aan mijn plan. De hoeveelheid lawaai was direct overweldigend. Ik was even vergeten hoe het klinkt als je zeker honderd kinderen loslaat op trampolines, luchtkastelen en met blokken laat smijten. De dames leken hier geen enkele last van te hebben; schoenen en jassen werden op stoelen gekwakt en weg waren ze. Ik installeerde me achter een kop cappucino en pakte de laptop erbij. Opvallend vond ik het hoeveel ouders domweg voor zich uit zaten te staren. Was ik nou de enige die deze verplichte tijd nuttig ging besteden? Inloggen, opstarten en hup, eerst de mailbox door. Het omgevingsgeluid kon ik wel hebben, de impulsen iets lastiger. Ongeveer elke twee minuten stond er namelijk weer iemand aan mijn tafel. De dames trokken elk hun eigen plan en gebruikten mij als een soort van basisstation om elkaar weer te vinden en tegenaan te praten. De één ging direct tien keer van de hoge glijbaan, de ander wilde liever naar de blokken, maar kwam tussendoor wel klagen dat niemand anders naar de blokken wilde. Grote zus had een vriendinnetje mee en zij kwamen vooral om af te koelen en te drinken en vroegen zich tussendoor af of ze nou wel of niet te groot werden voor deze speelplek. Haast filosofische vragen als ‘hoe voel je dat je een jaar ouder bent geworden?’ kwamen op tafel voor ze toch weer met plezier op pad gingen. De kleine dames kwamen achtereenvolgens melden dat ze het ‘super leuk’ vinden, naar de wc moesten en dat ze ‘heeeel erg honger’ hadden. Een niet te vermijden tranendal omdat er ergens een hand dubbel was gegaan, moest ook nog even opgelost tussendoor. Ik begon te begrijpen waarom andere ouders apathisch voor zich uit zaten te kijken. En ja hoor, ik werkte zowaar een paar mailtjes weg voor oudste dochterlief en vriendinnetje zich weer melden, dit keer met een klacht. Of ik even een paar kinderen weg kon sturen, want die deden vervelend. Ze hadden zelf al heel lief gevraagd of deze jongens weg wilden gaan en dat deden de ettertjes gewoon niet. Ik stuurde ze weg met de boodschap om lekker wat anders te gaan doen en besloot tosti’s en friet te regelen. Dat duurde een eeuwigheid, vervolgens duurde het nog langer om iedereen op te zoeken en de inmiddels koude snacks op te eten. Toen ik eindelijk toe was aan de laptop bleek één van de dames bovenin het klimtoestel vast te zitten. De oudste twee dames waren elkaar nu continu kwijt, de jongste twee liepen al op apegapen. De laptop bleef dicht, de minuten tikten voorbij en ik besloot het hele spul met een ijsje af te kopen en in de auto te zetten. Was dit een mislukt experiment? Zeker niet. De rest van de dag lagen ze uitgeput op de bank en de rust en stilte waarderend, heb ik nog nooit zo lekker gewerkt. Toch nog win-win.