Maria’s Mooie Mensen

Het taalgebruik van ons oudste meisje is vaak feilloos. Met een grote liefde voor lezen en een brein wat makkelijk en snel opneemt, heeft ze zichzelf de laatste twee jaren een grote woordenschat eigengemaakt. Ook daarvoor al was ze altijd snel en goed met woorden; ik zie haar als tweejarige nog het hele alfabet opdreunen en woorden als ‘consultatiebureau’ foutloos uitspreken. Misschien ook geen wonder met niet alleen een moeder die journaliste is, maar ook een opa, oma en zelfs ‘ouwe’ opa die dat beroep uitoefenden. Haar zusjes zijn uit een ander hout gesneden. Deze eeneiige tweeling heeft weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen. Bovendien is dit duo een stukje heetgebakerder dan hun grote zus en vinden ze het in een boze bui heerlijk om met slechte woorden te gooien. Oudste dochterlief en ik kijken elkaar dan menigmaal hoofdschuddend aan. Zelf zou zij niet snel zoiets eruit kramen; gelukkig maar. Waar ik bij de jongste twee nog weleens verwacht me op school te moeten melden voor hun uitspraken, stap ik bij de oudste altijd zorgeloos op een oudergesprek af. Een paar weken geleden, was het aan haar om ons te laten zien met welke boeken ze dit schooljaar werkt. Een momentje tussen ouders en kind, maar omdat wij de enige waren in het tijdvak dat wij uitkozen, hadden we ook haar nieuwe meester even voor onszelf. Na een jaar waarin we totaal niet de school in mochten en haar vorige leerkracht zelfs nooit in het echt troffen, was dit wel een verademing. Fijn om eens in levende lijve te vernemen hoe je kind het doet op school en te horen waar ze mee bezig zijn. De nieuwe vakken die ze dit jaar krijgt, vallen bij onze dame goed in de smaak. Aangezien taal en rekenen haar te goed af gaan, was ze hard toe aan wat extra verdieping in vakken als geschiedenis en aardrijkskunde. Ook leuk: ze had een vak waarbij ze zelf hoofdzaken uit een informatieboek moest halen. Helemaal besteed aan een leesworm als de onze en het ging direct over paarden; haar favoriete onderwerp. In het speciale schrift voor de aantekeningen was ruimte om ook foto’s en krantenknipsels in te plakken. Enthousiast zoals moeders dat kunnen, bedacht ik me direct dat wij foto’s van haar met paarden zat hebben. En knipsels zou ook zeker geen probleem zijn voor ons paardenmeisje uit een krantengezin. Zelf schrok ze van dit plan. Met in haar hoofd haar dierbare Penny’s waar de schaar in zou gaan, gooide ze eruit: ‘je denkt toch niet dat ik mijn Penny’s ga vern**ken?’ Het gezellige gebabbel van ons en de leerkracht viel compleet stil. Oudste dochterlief stond erbij alsof ze geen probleem zag. ‘Nou, dat kan wel anders’, probeerde ik nog, maar ze was zich van geen kwaad bewust. Ik durfde het woord niet te herhalen. Pas in de auto vroeg ik haar hoe ze dáár nou bij kwam. ‘Heb je enig idee wat dit betekent?’ Zij meende een heel normaal woord gebruikt te hebben. Toen ik haar inlichtte over n**ken, wilde ze meester nooit meer onder ogen komen. Inmiddels kunnen we hier allemaal om lachen, maar reken maar niet dat ík dit woord ooit nog per ongeluk eruit zal gooien. En zij ook zeker niet.