Maria’s Mooie Mensen

Al voor de anderhalvemetersamenleving ‘normaal’ werd, deed ik het niet zo goed in mensenmassa’s. Manlief is er al aan gewend en niet onbesproken is het verhaal van die ene vakantiedag in Italië toen de dag bewolkt startte en we besloten het diepzeeaquarium te bezoeken. We bleken niet de enige en na al een forse wandeling richting ingang, een poos in de rij voor een kaartje – destijds nog met één drie- en twee éénjarigen – en een nét op tijd ingepland toiletbezoek voor de peuter, sloten we zeker een uur verder achter de meute aan om de aquaria te bezichtigen. Deze waren verdeeld over vier gebouwen waarvoor zich allemaal rijen aan bezoekers vormden in de buitenlucht. Tot zover was er geen wolkje aan de lucht – letterlijk overigens inmiddels en dus begon de temperatuur ook snel op te lopen. We stonden weg te branden in een aanzienlijke rij en na een twintig minuten kwam de ingang binnen handbereik. Daar perste de mensenmassa zich samen in een klein halletje waarachter ongetwijfeld allerlei moois te zien was. Eén blik op zeker honderd man die als sardientjes samengeperst in het halletje voortkropen was voor mij genoeg. Het zweet brak me uit, ik draaide me resoluut met tweelingkinderwagen en al om en verliet het pand. Twee uur verder, honderd euro armer en zonder enig zeedier van dichtbij te hebben gezien, zaten wij weer in de auto richting strand waar ik de hele middag genoot van frisse lucht en ruimte. Manlief kent me goed genoeg om mij op dit vlak geen strobreed in de weg te leggen. De coronaperiode die achter ons ligt, is wellicht voor mensen als mij een uitkomst, alhoewel ik van mening ben dat zo eens in de zoveel tijd uit je ‘comfortzone’ stappen ook erg gezond is. Wij waagden ons laatst aan een bezoekje aan de Efteling waar we allemaal ook echt reikhalzend naar uitkeken. Wat ik even vergeten was, was hoe het voelde om me in een mensenmassa te bewegen. Alleen al de tocht van parkeerplaats naar de ingang ging met zovelen tegelijk dat ik toch even spijt kreeg van onze plannen. Gelukkig dit keer zonder brandende zon, maar alsnog met het zweet op de rug liet ik me meevoeren het park in. Eenmaal daarbinnen genoten we van Sprookjesbos – lekker in de buitenlucht -, maar toen de dames vervolgens opperden een rondje in zwanenbootjes mee te pakken, zette ik de hakken in het zand. Met de ervaring in Italië direct weer in het hoofd en de mensenmassa waar ik bij de ingang door heen moest, wilde ik eerst weigeren. De dames echter, zaten al in de zwaan voor ik er erg in had. Er was namelijk geen rij, er stond geen horde mensen en een krappe drie minuten later zat het rondje er ook alweer op. Oké, misschien ging het toch wel lukken deze keer. De eindstand van de dag was toch zeker vier keer in de mensenmassa gestaan, de prachtigste attracties bezocht, één half paniekmomentje toen de medewerker de massa opriep zo dicht mogelijk op elkaar te gaan staan. We noteerden ook nog: koude, natte en zere voeten, meer dan 12 kilometer in de benen (!), glunderende kinderkoppies en herinneringen voor het leven. Zeker niet slecht dacht ik zo.