Maria’s Mooie Mensen

maria's mooie mensen

Het schijnt dat klagen heel slecht voor je gezondheid is. Menselijk; dat is het ook. Dus ik neem hier graag mijn momentje om eens even uitgebreid te klagen. Ik probeer absoluut verdraagzaam in het leven te staan. We zijn niet allemaal hetzelfde, peper ik onze op het oog identieke tweelingdochters maar wat vaak in. Allemaal prachtig, maar vooral achter het stuur ben ik toch vaak verre van een goed voorbeeld voor mijn dames. En hoewel ik graag claim dat ik een echte multitasker ben, heb ik er toch al jaren moeite mee dat de twee dames achterin ruzie maken of juist luidruchtig spelen en de dame voorin me de oren van de kop af kletst, terwijl ik dan geacht wordt veilig door het verkeer te manoeuvreren. En dat laatste is de laatste tijd een nog grotere uitdaging. Ik zal de situatie even voor u schetsen, want het euvel begint al zodra we de oprit willen verlaten. Met dank aan afgesloten wegen verderop, wordt ons dorpje goed benut als sluiproute waardoor het vrij druk is voor de deur. Om te voorkomen dat deze stoet aan doorgaand verkeer onze wegen als racecircuit gaan benutten bestaan er snelheidsremmende maatregelen waaronder de chicane. Hartstikke mooi, werkt best aardig en het is fantastisch vermaak als je tijd over zou hebben, omdat menigeen elkaar klem rijdt in het midden. Middenin zo’n chicane de weg op draaien, is vooral onhandig gebleken. Na dit eerste bochtenwerk volgt in ons kleine dorpje direct een lading verkeersremmende blokken, een wegversmalling, nogmaals een lading verkeersremmende blokken nu aan de andere kant en dan nóg een chicane om te nemen. We zijn dan slechts 300 meter verder, maar al tien jaar ouder. De opluchting daarna is groot als ik de weg een stukje ‘normaal’ kan rijden. Al vrij snel volgen er werkzaamheden waardoor fietsers hun eigen fietspad verlaten en de rijbaan moeten nemen en tegelijkertijd door die werkzaamheden de rijbaan ernstig versmald is. Iets verder op mijn route laat ik het bos achter ons en pakken we de oude karakteristieke Brink met dito smalle wegen waar ook nog eens één kant deels door werkzaamheden maar half benut kan worden. Je ziet hier meestal auto’s die half de stoep en half de weg berijden en wonderlijk genoeg, wordt zoiets ook gewoon. Naar school kan ik dan aardig door, maar eenmaal de kinderen kwijt en op weg naar het werk wachten me nogmaals een onverwachte en nieuwe knik in een doorgaande weg waar niemand zeker weet wie er nou voorrang heeft, gevolgd door nogmaals aan beide zijden meerdere keren de verkeersremmende blokken waardoor het verkeer weer stokt. Gelukkig ben ik op dit punt de kinderen dus kwijt en mag ik vloeken. Zolang deze toestanden nog voortduren, heerst er een verbod op K3 in mijn auto omdat de dames dan té hard meezingen. Knuffels mogen niet mee in mijn bolide omdat ik me een ongeluk schrik als die in het spel door de lucht gaan of opeens op mijn schouder tikken. Het liefst zou ik de dames in een dwangbuisje stoppen, maar aangezien dat geen reële optie is, blijf ik hopen dat degene die dit bedacht heeft mijn rondje ook eens rijdt en inziet dat deze maatregelen meer schade dan winst opleveren. En klaag ik nog even lekker door.

UIT DE KRANT