Maria’s Mooie Mensen
Eén van onze dochters doet het niet zo goed op deze laatste maanden van het jaar. De oudste telt enthousiast af naar haar verjaardag begin december, de jongste dartelt dagenlang in een pietenjurk rond, maar alle spanning en activiteiten vallen de middelste vaak wat zwaar. De prikkels zijn haar snel teveel en ze vindt het maar lastig haar weg hierin te vinden. Alle drie de dames kunnen heel verschillend zijn en dit is de dame die hartstochtelijk chagrijnig kan zijn. Waar haar tweelingzusje van haar hart geen moordkuil maakt en daardoor lichtvoetig – en licht van gemoed – door het leven gaat, is dit een echte binnenvetter. Onvermijdelijk komt alles er een keertje uit, meestal voorafgegaan door een boze bui. We proberen zelf zoveel mogelijk rust en ruimte voor haar te realiseren deze weken en stimuleren haar om woorden te geven aan de gevoelens. Maar we zien haar worstelen, want hoewel ze wil genieten van al het moois deze weken, vindt ze het eigenlijk té spannend. De aftrap van alle hectiek is altijd weer Sint Maarten. Nou houdt deze dame nogal van snoep, maar ze is geen fan van vreemden. Om dan in het donker voor elke vreemde die de deur open doet, te moeten zingen, is voor haar echt een opgave. Zingen is toch al niet per se haar ding, want als haar tweelingzus fanatiek allerlei liedjes inzet na schooltijd, verzucht zij al snel dat het echt wel wat zachter kan. Ook dit jaar bleek ze toch wel erg op te zien tegen het lampionnetje lopen. De spanning was toch zo groot dat ze een uur lang boos en met dikke tranen op haar kamer ging zitten; niemand mocht tegen haar praten of in haar buurt komen. Gelukkig is de oplossing vaak simpel: na de belofte dat ik de hele avond haar hand zou vast houden, gaat ze toch mee. Wonderlijk genoeg zingt ze zelfs aan alle deuren. Een unicum, want andere jaren zong ze nergens en zette zij pas op weg naar huis de klassiekers in. Slechts twee dagen later zet dan de goede Sint alweer voet aan wal. Opnieuw: spanning en plezier die vechten om voorrang. Dwars als ze kan zijn, wil ze nooit als Piet verkleed maar alleen als Sint en is er geen foto waarop ze wil lachen. Pepernoten van de Pieten hoeft ze niet; sterker nog, deze arme hulpjes die zo hun best doen, mogen absoluut niet in haar buurt komen. Wie het wel probeert krijgt de boze blik. In de avond komt alle spanning eruit. Schoentje zetten, liedjes zingen en dan na tien minuten in bed komen melden dat ze Sint écht al met zijn paard over het dak hoorde gaan. Er volgen nachten met nachtmerries, buikpijn en onrust. Net als ik denk dat ik dit kinderfeest volgend jaar ga afschaffen, lijkt ze toch haar weg te vinden. Zondagochtend kruipt ze in mijn bed en vertelt hoe ze ’s nachts hoorde dat Sint op het dak het grote boek voorlas en daar stond in dat zij alles zou krijgen wat ze zo graag wilde. Het zweet brak me uit, terwijl zij zich innig tevreden en uiterst relaxed tegen me aan nestelt. Wonderlijk genoeg bleek deze hulp-Sint vervolgens precies het juiste in de schoen te hebben gestopt. Ik zag haar stralen en dolgelukkig zijn. We geven het feest nog maar een herkansing.