Maria’s Mooie Mensen

Ik schrijf hier voor u een column die ik niet had willen typen. Achter me de drukste week van het jaar. Eentje waarin we onze kranten dubbel zo dik maken. Met veel meer ruimte voor tekst en daar gaat een journalistenhart harder van kloppen. Ruimte om eens uit te pakken en mooie reportages te maken. Al brainstormend komen we elk jaar tot prachtige items: dit jaar liepen we bijvoorbeeld mee in een verzorgingstehuis. Een aantal items zijn ‘vaste prik’. Traditioneel prijkt er voorop deze Kerstkranten een heuse Kerstengel die nadat ze langs haar en make-up is gegaan tijdens een echte shoot wordt vereeuwigd. Twee van deze shoots mocht ik meemaken en wat zou ik u graag meenemen. Naar die twee avonden waar ik praatte met twee zorgtoppers, heuse engelen dit jaar. Twee jongedames, beiden meer dan tien jaar jonger dan mij, die me leerden hoe omzien naar een ander onbaatzuchtig kan plaatsvinden. Twee dames met een roeping, iets wat ik wel kan herkennen. Want ook ik heb een roeping. Die kranten maken, dat is mijn ding. Hoewel ik me er jaren tegen verzet heb toen ik nog zo jong was als die twee Kerstengelen – want: ik zou echt niet hetzelfde gaan doen als mijn ouders – is het maken van kranten iets waarvoor ik overduidelijk in de wieg gelegd ben. Wat een geluk dat ik een man vond om dat samen mee te doen. Wat een geluk dat wij de kans kregen dit prachtige bedrijf over te nemen. Wat een geluk dat we elke week weer drie huis-aan-huis titels naar de drukker sturen en die elke week weer in handen hebben. Dat we daarnaast nog zoveel meer doen, weten maar weinigen. Maar dat doen we en geloof mij, dat doen wij met evenveel liefde en plezier als dat we in onze kranten stoppen. Maar al die extra dingen die gaan die ene week van het jaar aan de kant. Die week voor de Kerstkranten draait alles puur en alleen om die kranten. Want dubbel zo veel werk verzetten in toch maar die ene week die we nou eenmaal hebben, vergt een enorme inzet van iedereen die bij ons werkt. Na inmiddels twee jaren met Corona zijn deze speciale Kerstkranten belangrijker dan ooit. Het is vast geen verrassing dat we met zo’n dikkere krant ook meer geld verdienen dan met de dunnere. Geld wat na maanden van lockdown broodnodig is. Maar mijn bevlogen journalistenhart heeft daar ergens altijd maling aan. Déze week wil ik gewoon de mooiste krant van het jaar maken; óf het nou oplevert of niet. En dan volgt er na dagen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat werken zomaar die zaterdag. Opnieuw een lockdown. Opnieuw annuleringen. Opnieuw geen loon naar werken. Liever dus nam ik u mee naar die shoot, die ene waarin de engel dit jaar op een motor symbool stond van het loskomen uit het keurslijf van de maatregelen. Zíj reed de vrijheid tegemoet. En in een moment van euforie riep de fotograaf ‘f*ck Corona’. Maar Corona stak haar middelvinger keihard terug op. En dus reed ik een aantal dagen geen vrijheid tegemoet. Ook wachtte mij geen euforisch werkende redactie. Er restte opnieuw redden wat er te redden valt. Ik reed niet alleen naar het werk, maar had drie dochters bij me die niet naar school mochten. En naast me gleed er zomaar een traan over dat kleine wangetje.