Maria’s Mooie Mensen
De kinderen en ik zitten thuis, in zelfverkozen isolatie, dus dit is wel een hele vreemde week. Gevoelens gaan van links naar rechts, spanning kropt zich bij tijden op en komt er explosief uit. Mijn meisjes zijn misschien klein, ze voelen wel haarfijn aan dat niks meer normaal is en papa en mama vol zorgen zitten. Het blijft verbazingwekkend hoe snel zo’n grote verandering in je leven went en hoe je samen nieuwe ritmes en gewoontes aanleert. In eerste instantie ben ik faliekant tegen het thuisonderwijs. Het is al lastig genoeg mijn werk – en dat is nu belangrijker dan ooit ook nog eens – te combineren met de kinderen thuis en mijn kleine meisjes zijn nog net geen vier en mijn oudste loopt op school al voor dus de noodzaak is er ook niet echt. Maar na één dag besef ik me meer en meer: dit gaat nog wel even duren. Drie weken is al lang en wie zegt dat het daarbij blijft. Wil ik zorgen dat we het leuk houden hier binnenshuis en iedereen toch de broodnodige uitdaging krijgt, dan zal ik aan de bak moeten. Ik doop mezelf om tot ‘juf mama’ tot grote hilariteit van de kinderen. De kleintjes zijn meer dan tevree. Elke dag polsen ze even of ze alweer naar school moeten en beantwoorden mijn ‘nog lang niet’ steevast met ‘joepie!’. Oudste dochterlief is eerst argwanend. Aan haar moet ik dit nieuwe concept van ‘juf mama’ even verkopen en in mijn ijver het aan de man te brengen noem ik ook muziekles en gymles. Ai, ai, ai; dat zal ik later bezuren. We beginnen aan een ritme van ’s ochtends helpen met wat klusjes in huis, hopelijk iets langer slapen zodat mama direct even achter de computer kan kruipen en dan schoolwerk op te pakken. Ik houd ze bezig met een mix van opdrachtjes, knutselwerken of spellen. De kleintjes kleien met filmpjes op you-tube mee, schrijven heel veel letters op papier en maken tekeningen om op te sturen naar ouwe oma die ook het huis niet meer uit kan. En sorry oma: uiteindelijk blijven ze volhardend om de tekeningen later zelf langs te brengen, dus ik heb je nog niet met post kunnen verblijden. Mijn oudste dochter blijft me verbazen. Met haar zes jaar een vroege leerling in groep drie, maar ze leert in no-time tafels en klokkijken op de analoge en digitale manier. Op de computer werkt ze oefening na oefening af. Het ziet er leuk en uitdagend uit, maar dan blijkt ook mijn manco als juf: ik heb geen sjoege van niveaus. Na een week lekker bezig te zijn geweest ontdek ik dat ik haar aan groep vier heb gezet en besluit er maar weer ietwat de rem op te zetten. Hoogtepunt van de week van deze thuisschool is de gymles. Oudste dochterlief kon níet wachten tot ik deze belofte zou inlossen. Vroeger had ik een hekel aan dit vak, nu laat ik mijn dochters warmlopen in colonne door de tuin, voetballen, overgooien en schud ik nog staarttikkertje en een evenwichts-parcours uit mijn mouw. Het lijkt erop dat ik slaag als ‘juf mama’, want dit mailt oudste dochterlief later aan haar echte juf: ‘Hoi juf, het gaat goet met mij, hoe gaat het met jou, mijn mama speelt juf, juulie zijn alebij de alerliefste juf van de werelt’.