Maria’s Mooie Mensen

maria's mooie mensen

Vroeger stond ik graag op de barricades. Onrecht, klein en groot leed; alles is te bestrijden. Vooral zielige verhalen bleken mijn zwakke plek. Was er ergens een mus van een dak gevallen dan trok ik de vogelkooi van zolder en werd het beestje vertroeteld tot het weer verder kon. Daarbij was ik niet wars van een beetje organisatorisch improvisatietalent. Ooit presteerde ik het een gesponsorde fietstocht op te zetten voor een ziekenhuis in Afrika. Op school werd er een presentatie gegeven over dit goede doel en onder de noemer ‘een bed voor Pat’ wilde ik koste wat het kost genoeg geld ophalen om een bed bij elkaar te verdienen voor in dit ziekenhuis. Op niks gebaseerd werd Grou gekozen als bestemming en dat moest dus per fiets om enige inzet van onze kant te garanderen. Twee dagen lang in de vrieskou bikkelde een groep jongedames, allemaal een jaar of zestien, inclusief mezelf en een gymlerares die zich opgeofferd had, op de fiets om het Friese platteland te doorkruizen. Oudste dochterlief blijkt net als de talenknobbel en haar fysieke onvermogen om in de gymles iets te presteren, ook dit gevoel voor liefdadigheid en organiseren van mij in haar bloed te hebben. Waar ik inmiddels via mijn werk uiting geef aan deze drang en volsta met een goed verhaal in één van onze titels over de liefdadigheidsprojecten die mijn aandacht vangen, is zij nog meer van ‘op de barricades’. Vorig zomer werkte ze al eens een week aan het perfecte limonade recept om uiteindelijk op de hoek van de straat bekertjes vol te verkopen om geld in te zamelen voor bedreigde diersoorten. Dat zij en haar buurjongen, die ook graag aanhaakte, de grootverbruikers waren op de voet gevolgd door zijn moeder en zusje, en ik en de tweeling, mocht de pret niet drukken. Dat de opbrengst een schamele 3,40 euro bedroeg evenmin. De tijgers draaiden zich ongetwijfeld tevreden een keertje extra om in het verre Azië. Vorige week kwam ze uit het niets met een strijdplan beneden. ‘Ik ga geld inzamelen’, verkondigde ze. Het doel: een nieuwe manege, want onze paardenliefhebster rijdt elke week trouw haar rondjes en de staat van de manege is haar een doorn in het oog. Omdat ze zo een hap en snap meekrijgt van alle plannen voor wel of niet een nieuwe manege en de discussie over waar deze dan moet komen, meende zij onrecht te bespeuren. En tja, onrecht wakkert nou eenmaal van alles aan. Waar mijn moeder mij gewoon de tocht naar Grou liet ondernemen, besloot ik toch even in te grijpen hier. Want mijn ‘bed voor Pat’ was destijds een heus bestaand doel, maar ik betwijfel of de manege waardeert dat mijn dochter het dorp bestookt met de oproep vooral geld te doneren. Na een lang gesprek over politiek, beslissingen door de gemeente en de wensen voor een nieuwe manege, vertrok ze gefrustreerd naar boven. Op zoek naar een nieuw goed doel. Nou kan ik als moeder ook dat uit haar hoofd praten, maar hé, ik ben ook jong geweest. Jong en vol strijdvaardigheid. Zolang ze nog niet een fietstocht naar Grou uitstippelt, kan ik rustig toekijken hoe ze net als mij nou eenmaal regelmatig op die barricades klimt.

UIT DE KRANT