Maria’s Mooie Mensen
En ja hoor, ze zijn gezet: de eerste stappen op social media. Ik ben zo iemand: als ik iets niks vindt, dan ben ik vrij volhardend. Ooit begonnen aan ICQ – dat is heel lang geleden – , een soort chatprogramma waar je bij elk berichtje ‘oh-oh’ hoorde. Na één avondje ging ik horendol in bed. In mijn dromen achtervolgde het ‘oh-oh’ me nog en dus had ik al snel afscheid genomen. Daarna was de behoefte om me online te profileren er simpelweg nooit. Hyves – ook dat is alweer lang geleden – liet ik aan me voorbij gaan. In mijn studententijd was dit populair, maar het kon mij nooit bekoren. Ik woonde in een huis met tien andere meiden en kon bij iedereen wel een blik online werpen als ik wilde. Eenmaal logden we met een clubje van vier Vindicatters in om vervolgens de ene na de andere heer van de vereniging met lage cijfers te waarderen. Elke geplaatste foto kon je toen nog een puntenaantal tussen de één en de tien toekennen. Een middag lang hadden we plezier, tót we ontdekten dat iedere afgewaardeerde heer precies kon nazoeken wie hem die lage cijfers had gegeven. De jaren gingen voorbij zonder enig social media account en dat was prima. Er kwamen smartphones met meer en meer functies en ook die kreeg ik al niet eens meer allemaal onder de knie. De behoefte was er simpelweg ook niet; de mensen die me dierbaar waren had ik voornamelijk dichtbij en wie verder weg was, kon ik toch gewoon appen of bellen. En zelfs dat bleek al lastig genoeg toen de kinderen klein waren. Want zelfs als je jezelf een spaarzaam momentje gunde om even lekker via de telefoon bij te kletsen, was er altijd wel iemand die net dán besloot een buil op zijn hoofd te vallen of zijn luier vol te poepen. Maar goed, de kinderen worden groter en de wereld blijft veranderen. Langzaamaan vroeg ik me af: wil ik niet ook uitdragen wat ik doe? Los van de prachtige plaatjes van mijn kinderen, heb ik meer te delen met de wereld. Wij hebben een mooi bedrijf, doen écht van alles – waaronder dus ook het verzorgen van de social media van andere bedrijven. Is het dan niet raar dat ik dat eerst aan de man breng in ‘real life’ en vervolgens online niet te vinden ben? De knoop werd gehakt, mijn volhardendheid in het offline blijven werd na twintig jaar toch opgeheven. Misschien nog wel de grootste drive zijn mijn dames: ook zij zullen ooit online gaan en moet ik als moeder dan niet wat meer weten van alle sociale media? Een instagram-account is aangemaakt en inmiddels heb ik bijna alle knopjes uitgeprobeerd. Filters over foto’s, filmpjes met effect en ja hoor, ik heb zelfs iemand getagd. Sorry, Klaasje van K3, maar ik moest ook dat even uitproberen. Ik denk dat ik er klaar voor ben om de wereld ook online te laten zien wat wij doen. Wil je meekijken, dan kan dat via @wijnandshovingh op instagram. Nog altijd probeer ik knoppen uit, dus schrik niet als er wat al te hysterisch voorbij komt. Ooit gaan mijn dochters dit doen en dan weet ik in elk geval hoe het niet moet.
Naast mijn wekelijkse column hou ik ook bijna dagelijks een blog bij over hoe wij de corona-maatregelen beleven. Deze is te volgen via de liveblogs op onze homepages dekrantnieuws.nl en destreekkrant.nu. En ook via mijn instagram-account.