Maria’s Mooie Mensen

maria's mooie mensen

Het ouder worden van je kinderen is één grote ontdekkingsreis. Van die allereerste woordjes tot het kruipen, wat wonderlijk genoeg geen van onze kinderen heeft gedaan. Van de eerste stapjes tot de eerste melktandjes en – oh bah- wiebeltanden. Van de eerste plas op het potje en die eerste keer los fietsen. Die voorzichtige eerste woordjes die zelf gelezen worden en de trots als ze helemaal zelf hun naam kunnen schrijven. Oudste dochterlief is nu acht jaar, gekscherend grappen we al over haar rijbewijs of die eerste keer dat ze niet meer mee op vakantie gaat – als ze in haar moeders voetsporen treedt, zijn we al op de helft! Gelukkig is dat nog serieuze toekomstmuziek. De jongste twee worden bijna zes. En dat blijven toch van die momenten dat je nog eens omkijkt naar de jaren die er achter je liggen. Ik zie me nog zitten met twee baby’s in mijn buik. Wat een uitdaging lag er toen voor ons: ze eerst allebei gezond op de wereld zetten en dan beiden redelijk tevreden houden die eerste maanden. Ontzettend belangrijk vond ik het dat ze allebei zichzelf konden zijn. Want, zo wist ik al toen ze nog veilig in mijn buik zaten, deze twee zijn niet hetzelfde. Twee dames die uiterlijk als twee druppels water op elkaar leken en lijken, maar qua karakter elkaar fantastisch aanvullen. Zoals ik al voorspelde toen ik ze nog niet had gezien bleek nummer I – zo werden ze direct met een sticker op hun muts uit elkaar gehouden na de geboorte – het meest rustig. Ze is ‘chill’ zou ze zelf zeggen, ook wel een boef (maar dan zo één die haar tweelingzus aanstuurt) en een zondagskind. Nummer II is de ‘knokker’, degene met vuur, degene die overal nét iets harder voor moet werken. Zo was het in mijn buik, zo was het in de babytijd en zo is het gebleven. Nummer II bleef oefenen met rollen, kruipen of lopen, nummer I keek toe en deed het vervolgens alleen wanneer zij er zin in had en dan zonder enige moeite. Nu ze ouder en ouder worden lijken ze nog altijd als twee druppels water op elkaar, maar steeds vaker hoor ik verbazing als ik vertel dat ze een eeneiige tweeling zijn. Want: ieder zijn eigen smaak, zijn eigen kleren, zijn eigen haarlengte. En het leuke van die ontdekkingsreis wat elk jaar dat ze ouder worden is, is dat ze langzaamaan meer laten zien van hun eigenheid. Ontzettend vaak zat ik aan tafel met ze toen ze nog zo klein waren en terwijl ik ze de fles gaf of later hapjes voerde, vroeg ik me vaak af wat er later van ze zou worden. Ze gaven er toen nog maar weinig van prijs. Hoe ontzettend leuk is het om nu soms een glimp te zien van die toekomst die nog voor ze ligt. Zou nummer I echt patatbakker worden en tussendoor bij ons op kantoor de telefoon opnemen? En nummer II zou weleens een hele lieve juf kunnen worden, zoals ze zelf nu ook voor ogen heeft. Ach, die ontdekkingreis, we zijn nog maar net op weg. Ik verheug me op wat weer een nieuw jaar in petto heeft.

UIT DE KRANT