Maria’s Mooie Mensen
Voor de zomervakantie hadden wij een kleine ‘zwemles-gate’. Onze tweelingmeisjes zaten samen op les en gingen daarin lekker gelijk op. Tevreden zagen wij hoe ze beiden nog voor de zomervakantie zouden afzwemmen en wij het nieuwe schooljaar zonder de tweewekelijkse verplichting ook nog weer naar zwemles te racen, zouden starten. Helaas voor ons, besloot één van beiden kort voor het afzwemmen dat de spanning teveel werd. Het was ontzettend onrustig op school, de vermoeidheid was te groot en toen ze eenmaal op zwemles in een huilbui verzandde, ging de deur voor haar op slot. Ik trok werkelijk alles uit de kast om dit smetje van het zwemmen weg te poetsen. Immers, die diploma’s lonkten en mevrouw zwom goed genoeg om ze binnen te slepen. Het enige wat ze moest doen, was dit laten zien en dat wilde ze niet meer. Maar liefst vijf keer lag ik samen met haar in het water die laatste week. Ik deed een rondje met alleen maar spelen, liet haar een proefrondje diplomazwemmen met mij en boekte zelfs een privéles waarbij ik ook mee het water in ging. Tot zover niks aan de hand. ‘Je bent een dolfijn’, hield ik haar voor, ‘en die zwemmen zo richting het diploma’. Met mij erbij lukte alles, maar meedoen in de les zonder mij aan de kant, wilde ze absoluut niet. En omdat dat een vereiste was voor het afzwemmen, konden wij slechts één van beiden toejuichen op dé dag. We lieten het los en zouden na de vakantie wel weer zien. De hele zomer zagen we die dolfijn. Of beter: dolfijnen. Onze jongste twee dames zijn al van kleins af aan meer dan watervrij. De hele zomer spendeerden ze met bikini aan. Ze snorkelden in Italië met hun vader langs krabbetjes en vissen, ze gingen op een body-board over de kop door de golven en vervolmaakten hun handstand onder water. Eenmaal thuis werd het bad in de tuin, waarvoor manlief en ik zo moesten lijden, elke dag benut. Nu het schooljaar weer begonnen is, kreeg ‘zwemles-gate’ een vervolg. Bij een nieuw zwembad dit keer, een nieuw groepje en nieuwe meester en juf om een frisse start te maken. Helaas voor mij wonnen de zenuwen het ook nu weer van het ‘dolfijnenbloed’. De eerste les spendeerde mevrouw aan de kant, dicht tegen me aan geklemd. Zwemles twee begon even moeizaam. Ik zag hoe andere kinderen moeite hadden met duiken en met pijn in mijn hart zag ik het dolfijntje nog droog naast me zitten. Even stond ik op het punt mevrouw eigenhandig erin te gooien, tot ik me bedacht dat vertrouwen alles was, wat ze nodig had. Opnieuw bleef ik praten, kreeg ik haar op de kant en ja, ze ging erin. Toen ze er direct weer uitklom, zonk de moed me in de schoenen. Terwijl ik afgeleid werd door haar tweelingzus die als trouwe supporter mee bleef gaan, hoorde ik opeens een plons. Niet alleen ik, maar ook de juf keek verbaasd op. Met een perfecte duik, sierlijk en ontspannen, verdween ze dan toch in het water. Ze zwom diep en beheerst over de aangegeven lijn en kwam met een grote lach boven. Laten we hopen dat ook hier geldt: wie het laatst lacht, lacht het best.