Maria’s Mooie Mensen 524

maria's mooie mensen

Er slingeren weer pepernoten door het huis en de eerste schoenen zijn gevuld; het moge duidelijk zijn, de beste Sint is weer in het land. Dit jaar hield de beste man er een zeer krappe planning op na door direct na Sint Maarten ons land binnen te vliegen. Waar de jongste twee nog enige spanning voelden of de lekke stoomboot voor problemen zou zorgen, merkte oudste dochterlief fijntjes op dat zij al lang voorzien had dat Sinterklaas met het vliegtuig zou komen. Hoewel zij alweer voor het tweede jaar als ‘ongelovige’ het feest meemaakt, zit ze er naast deze kritische (peper)noot wel lekker in. Ook zij loopt nog in Pietenpak en ze zingt het hardst als de schoenen gezet moeten worden. ‘Anders is het ook allemaal wel heel saai’, verklaarde ze me later onder vier ogen. ‘Ik kan maar beter gewoon meedoen.’ En zo is het. En meedoen doet ze ook altijd uit volle borst bij het Sint Maarten lopen. Ze zingt altijd zo vol overgave dat het niet opvalt dat haar zusjes minder zin hebben zich te laten horen. Helaas voor dit duo vertrok oudste zus met een vriendinnetje richting de winkels en moesten ze zelf zien in ons dorp snoep binnen te harken. Dat ging prima tot we een huis of zeven gehad hadden: ‘we kunnen wel terug’, concludeerde de eerste toen. De tas voelde immers al lekker vol en ze kreeg wel trek in een snoepje. Toen een huis of vijf verder haar zus er ook klaar mee was en ze daar van de bewoonster hoorden dat ze wel erg zielig klonken – het leverde wel extra snoep voor in de tas op -, leefde nummer één natuurlijk weer op. Daar stond ik dan met twee verdeelde dames: eentje wilde door, eentje wilde niks meer. ‘Dan playback je maar’, sloot ik een compromis en ja hoor, zus twee heeft daarna nog zeker zeven deuren fanatiek het zingen van haar tweelingzus geplaybackt. Het moet een wonderlijk gezicht zijn geweest, twee van die bijna identieke meisjes waarvan de ene verbeten zong en de ander fanatiek stond te ‘mimieken’ en dansen, maar geen geluid produceerde. Gek genoeg kregen ze geen commentaar tot het laatste huis waar een buurman droogjes concludeerde dat het geluid stuk was van deze dame. Of de batterijen op waren? Nou, de volgende dag was dit zeker het geval. Onder het mom van ‘dit wil je niet missen’ sleepten we onze dames toch naar de intocht in het dorp. Eén doorstond de drumband voorop alleen met vingers in haar oren, de ander wilde zelfs geen pepernoten van Piet aannemen. Gelukkig was daar grote zus die haar zusjes toch weer op sleeptouw nam en ze zelfs zo ver kreeg een tekening aan de Goedheiligman te overhandigen. Toen ik de volgende ochtend bij het uitpakken van de schoencadeaus oudste dochterlief extra op het hart drukte Sint goed te bedanken, ‘want die Sinterklaas weet toch altijd precies wat jullie willen en die is toch wel héél lief’, zag ik aan haar rollende ogen dat ze heel even haar rol liet vallen.

UIT DE KRANT