Maria’s Mooie Mensen 526
Ik leer mijn dochters dat ze alles kunnen worden wat ze willen. Het leven ligt aan hun voeten, máár, geef ik ze wel mee: je krijgt het niet cadeau. Er is geen dag in je leven dat je er niet voor moet gaan en je moet toch echt zelf de slingers ophangen. Betekent echt niet dat wij elke dag zonnestraaltjes zijn, want hé een ‘off-day’ is ook normaal. Als ik zie wat ik het laatste jaar aan jeugd voorbij heb zien komen bij ons op de zaak, vraag ik me af of het goedkomt met de volgende generatie. Voor een goede mix op kantoor wil je het liefst beginners naast ervaren krachten hebben zitten, maar de laatste jaren zien we dat het steeds moeilijker is geworden om jonge mensen aan te nemen. Ze hebben a. vaak veel eisen als het gaat om beloning en b. weinig zin om hard te werken. Zich ergens aan verbinden blijkt helemaal een struikelblok. Zo hadden wij een jongedame op gesprek die hier best wilde werken, maar direct al aangaf binnen een jaar door te willen gaan en was er een jongeman die naast een baan bij ons weigerde drie andere nevenfuncties op te geven. Hij was namelijk bang voor sleur en zocht naar afwisseling. Mijn opmerking dat het niet snel afwisselender wordt dan werken bij een krant waarvoor je het ene moment bij iemand thuis achter de koffie zit, dan weer aanschuift bij het college van B&W, met geluk eens een bezoekje van het Koninklijk paar meepakt, maar ook regelmatig een heel intiem kijkje in het leven van een ander krijgt, liet hij zich welgevallen, maar hij bedankte toch voor de functie. Ook spraken we twee keer met een dame die heel enthousiast was, maar toen puntje bij paaltje kwam opeens koudwatervrees had en de dame die meende dat zij het feit dat ze geen rijbewijs had wel kon verzwijgen tot we haar zouden aannemen. Hoe ze van Roden naar Grijpskerk en dan weer terug langs Niekerk en Tolbert weer op kantoor zou komen, wist ze zelf ook niet. Dat wij dit zo expliciet noemen in een vacature begreep ze inmiddels wel. En dit is nog maar een greep uit de mensen die we niet aannamen. Afgelopen jaar waren er ook drie – toevallig allemaal jongeren mensen – die we wel een kans gaven. Eentje liep na twee weken met alleen de woorden ‘ik stop ermee’ zo de deur uit, nummer twee bleek na twee jaar corona zo weinig contact met mensen te hebben gehad dat ze enorme schroom had om alleen al de telefoon op te pakken. Laat staan om onderweg de juiste vragen te stellen. Nummer drie zei na drie weken werken dat hij alles bij elkaar had gelogen op zijn sollicitatie en dat hij van de brug zou springen als hij nog langer bleef. Is alle hoop verloren? Nee. Daar was de stagiaire die alles aanpakte en overal van wilde leren en mega stappen maakte. In één heroïsche dag versloeg ze maar liefst vijftien Koninklijke Onderscheidingen die opgespeld werden. Drie keer raden wat we met deze dame hebben gedaan? Vastgelegd.