Maria’s Mooie Mensen
Die laatste schooldag voor het Paasweekend staat elk jaar in het teken van verschillende Paasactiviteiten. Net zoals toen ik nog op deze basisschool zat, komen opa’s en oma’s traditiegetrouw helpen met het Nootje Schieten. Voor wie niet bekend is met deze Drentse traditie: het is de bedoeling met een metalen kogel walnoten van een op de straat getekende lijn te schieten. Wie de achterste raakt, wint de inzet naast deze walnoot en daar liggen de paaseitjes, dus dat wil je wel. Toen ik nog jong was, kwam mijn oma altijd helpen. Met haar voorliefde voor hoge hakken trok ze toen nog veel bekijks. Mijn moeder en ik zijn ook even trouw van de partij, al laten wij de hoge hakken maar achterwege. Omdat het bij ons zelden van een leien dakje gaat, trekken ook wij nog weleens wat bekijks. Vorig jaar bleek het bij oudste dochterlief na het aanpassen van een paar regels helemaal prima te verlopen, dus we durfden het wel aan ons dit jaar bij de jongere dames op te geven. Wellicht wat overmoedig – want ‘ervaren’ – stapten wij rond tienen de school binnen. ‘Oh ja, jullie moeten we nog even hebben’. In mijn hoofd schoten de opties rond: a. we krijgen een reprimande omdat we vorig jaar geheel eigen spelregels hebben verzonnen of b. niemand wilde bij ons in het groepje. Het bleek niets van dit alles. Mijn moeder en ik kregen een kind in het groepje met een walnotenallergie. Heel praktisch, want dit hele spel draait om de walnoten. Of wij even goed wilden opletten dat hij geen walnoten aan zou raken, ze al helemaal niet zou opeten, dat hij ook niet aan de kogel zat waarmee de walnoten weggeschoten moesten worden en dat hij niet aan zijn gezicht zou zitten. Nou zijn mijn jongste dames ook van die allergische gevallen dus ben ik wel wat gewend, maar dit leek me toch een redelijke uitdaging. In mijn hoofd ging ik na om welk jongetje het ging: nette ouders, ogen rustig, jongetje ook? Oh nee, in mijn hoofd popte een beeld op van dit kereltje die voor een speeldate aan met drie jongens enthousiast al hossend ‘spelen, spelen, spelen’, scandeerden voor de moeders die eigenlijk andere plannen hadden met hun middag. We waren krap begonnen met het spel – ‘denk erom hè, niet aan die walnoten. Nee, ook niet aan die kogel en zat je nou aan je gezicht?’ – of zijn oma kwam poolshoogte nemen. De druk werd opgevoerd. Zelf was de jongen zo voorzichtig dat hij in eerste instantie absoluut niet mee wilde doen. Na een rondje of twee toekijken echter, begon hij toch de kogel te rapen en na nog twee rondjes wilde hij eigenlijk wel erg graag meedoen. We rekten de grenzen wat op en met de boodschap goed zijn handen te wassen, stuurden we hem levend en wel na een uurtje weer de klas in. In de avond melden we ons nog eens op school voor het jaarlijkse Paasdiner. Dit blijkt voor velen pas geslaagd als ze het pand al dan niet beroerd of spugend verlaten. Gelukkig namen wij onze dames goedgeluimd en niet misselijk weer mee naar huis. Eindstand Paasactiviteiten: allergisch kind in leven gehouden; eigen kinderen moe maar fit. Kon minder.