Maria’s Mooie Mensen
Vanaf november denken wij altijd dat het jaar niet drukker kan worden, maar dan zijn we allang weer vergeten hoe het voorjaar was. Mei is de maand waarin de kinderen bijna meer vrij zijn dan op school en de dagen dat ze wel gaan, zijn doorspekt met activiteiten. In een korte periode waar Pasen vaak de aftrap van is, rollen ze van schoolreisje naar avondvierdaagse; dan hebben ze weer een sponsorloop of een sporttoernooi. Alle drukte is voor mij als taxidienst, huishoudster en ‘personal assistent’ en ‘agendahouder’ van onze dames een grote uitdaging. Ook op het werk is genoeg te doen in deze tijd van het jaar en met de dames meer thuis, begint het grote puzzelen in werkuren ook altijd weer. Vorige week vormde het schoolkorfbaltoernooi een leuke extra uitdaging. Oudste dochterlief moest twee avonden al om 18.00 uur in sporttenue aanwezig zijn, maar haar zusjes hadden beide dagen nog om 17.00 uur muziekles. Ik besloot resoluut een streep te zetten door alle speeldates en serveerde beide dagen al om 15.30 uur warm eten. Wonderlijk genoeg gingen de borden nooit zo leeg. En: het lukte beide avonden om op tijd op het korfbalveld te staan. Een hele verbetering ten opzichte van vorig jaar toen we aankwamen en ze al lopend haar jas uit moest trekken en zo kon doorstomen het veld in. Na al die drukte, was het ook wel even lekker om aan dat veld te staan. De Siberische temperaturen van die eerste avond toen we vol in de noordenwind stonden, moet je dan even wegdenken, maar dan is het best lekker in de buitenlucht. Hoewel oudste dochterlief liever niet had dat ik haar aanmoedigde, zat ik er al snel lekker in aan de kant. De eerste wedstrijd werd glansrijk gewonnen en toen leek ineens alles mogelijk. En na al die drukte om op tijd te komen, luchtte het ook wel even op wat aanmoedigingskreten eruit te gooien. Té hard was geen goed plan; elke keer keek oudste dochterlief verstoord op en miste zo het moment suprème in het veld. Net als ik vroeger bleek oudste dochterlief niet een mega talent voor het spelletje te hebben. Maar met de juiste aanmoedigingen kwam ze vast een heel eind. Trouw riep ik: ‘voor jou’, ‘loop je vrij’ of ‘geeft niks’ als ze wat minder succesvol een steentje bijdroeg. Met twee gewonnen en twee verloren wedstrijden verwachtten we niet zoveel van onze positie in de poule, maar het lot beschikte anders. We eindigden op een tweede plaats en konden op avond twee in de winnaarspoule aan de slag. Die bekers blonken ons opeens tegemoet. Ik weet dan ook niet wie blijer was toen die ene grote ook nog mee naar huis mocht. We keken er samen de rest van de avond tegenaan. ‘Je klinkt wel een beetje gek mama’, zei ze toen ik haar vertelde dat ik hartstikke trots op haar was. Het kan zijn dat ik een klein beetje schor was geworden. Maar ik had haar dan ook mooi aangemoedigd. ‘Aangemoedigd? Ik heb je helemaal niet gehoord.’