Met dit team hoeft FC Groningen voor niemand bang te zijn
Angstige wissels Van der Ree onnodig
Regelmatig word ik aangesproken of ik iets positiefs over FC Groningen kan schrijven. De goede verstaander heeft dit al regelmatig voorbij zien komen, maar dat terzijde. De club verkeert in serieuze degradatienood, stuurde de trainer en technisch directeur weg en stelt in het heetst van de strijd de voormalig videoanalist van Feyenoord aan als hoofdtrainer en zit zonder technisch directeur.
Al te veel redenen voor positieve verhalen zijn er de voorbije maanden niet geweest. Om iets positiefs te noemen: financieel doet de club het prima, dat is natuurlijk gunstig, maar bij degradatie een zeepbel die snel uit elkaar zal spatten. Het is als een attractiepark met een goede bankrekening maar zonder achtbaan en ander vermaak. De inkomsten zullen snel opdrogen. Het geld kan niet meer gebruikt worden waarvoor het bedoeld is en zal snel sneller van de plank verdwijnen dan dat het er gekomen is. Toch is er op dit moment best reden om met enige positieve gevoelens naar het elftal te kijken. Zeker, er werd verloren van Feyenoord, maar er staat een geheel ander team dan onder Wormuth het geval was. Van der Ree leek tijdens zijn start aan het zwalken te slaan. Hij gaf aan dat hij terug wilde van vijf naar vier verdedigers, omdat dit in zijn visie 4-3-3 een duidelijke en heldere speelwijze is. Na een nederlaag en een kopje koffie op de maandagochtend met Fledderus kwam hij daar snel op terug. Opnieuw werd het hele arsenaal met verdedigers open getrokken en tegen Volendam speelden alle verdedigende aankopen van de voormalig TD van FC Groningen. Van der Ree stelde zonder te blikken of blozen dat deze tactiek nu het beste zou zijn. Amper twee weken na zijn eerdere uitspraken. Hij maakte na de nederlagen een aangeslagen en hulpeloze indruk. Een beginnend trainer aanstellen is altijd een risico, omdat je niet kunt groeien zonder onhandige keuzes te maken. Trainer zijn is een ervarings-vak. Daarom is de gok van Gudde om Van der Ree in het zadel te houden ook groot en onverantwoord omdat FC Groningen zich sportief in zeer zwaar weer bevindt. Hij had er op zijn minst iemand als Jan van Dijk, Joop Gall, Paul Matthijs of Martin Drenth bij kunnen zetten. Jongens die de club en het vak kennen. Populaire jongens bij de achterban en in staat om een elftal zich lekker te laten voelen. Vertrouwen te geven. Een begrip dat in dit stadium belangrijker is dan ooit. Van der Ree heeft inmiddels al heel wat onhandige keuzes gemaakt en dat heeft de club ongetwijfeld punten gekost.
Inmiddels wordt hij gesouffleerd door Hans Westerhof. Een man die door Van der Ree wordt vertrouwd en over veel voetbalervaring beschikt. De keuze voor Westerhof, helemaal in deze constructie blijft een merkwaardige. De feiten zijn echter dat FC Groningen de laatste weken, zij het met vallen en opstaan, weer wat kleur op de wangen krijgt. Steeds vaker kiest Van der Ree voor een vaste formatie. De vaste speelwijze met ook vaak dezelfde spelers op dezelfde positie doet het elftal zichtbaar goed. Dat is duidelijk. Spelers staan op een plek waar ze in hun kracht komen. Beginnen elkaar steeds beter aan te voelen. Het team had vaak de uitstraling van een aangeschoten hert wat zich het liefst verschool in de bossen. Inmiddels lopen de mannen met meer vertrouwen over de groene mat en durven vaker zelf de jacht te openen. Zelfs tegen Feyenoord besloot het om zich niet als aangeschoten wild in de bossen te verschansen. In plaats van de bus te parkeren trachtte de FC het Feyenoord moeilijk te maken en speelde het om een doelpunt te maken. Natuurlijk lukte dat maar moeizaam, maar de intenties zijn er. En ook de kwaliteit. Blokzijl is fysiek beperkt maar heeft een uitstekend gevoel voor timing en inzicht. Verder is zijn van manier van opbouwen een verademing. Met zijn 18 jaar is het onwerkelijk knap hoe hij het hele middenveld beter laat spelen en zich door niets of niemand laat intimideren.
Suslov moest leider-af worden onder Wormuth en Fledderus. Die missie is uiteraard mislukt, want hij is simpelweg de natuurlijke leider en zo speelt hij ook. De man speelt nu een aantal wedstrijden op het middenveld, daar waar hij zich thuis voelt waardoor hij zich ook steeds minder loopt te forceren. Zo zijn er meer spelers op te noemen die onder de huidige coach opbloeien. De coach die reageerde op omzettingen van Feyenoord en vanwege een belachelijke rode kaart van Määttä. Hij haalde zijn laatste spits Pepi er uit. Eerst had hij zijn collega-aanvaller Manu al uit het veld gehaald. Ooit stond ook Johan Cruijff voor dilemma’s als deze. Hoe kom je uit onder grote druk van de tegenstander. Daar waar vrijwel iedere trainer een extra verdediger brengt, deed de legendarische nummer 14 iets anders. Hij bracht vaak een extra spits in om zo de tegenstander te dwingen met meer mensen achterin te spelen. Logisch toch? Spitsen eruit halen en verdedigers erin zetten is natuurlijk een open invitatie voor aanvallers van de tegenpartij en je roept de druk op je af. Het is de tactiek van de angst. Vraag het Leo Beenhakker die als coach van Oranje tijdens de tweeluik tegen België voor de WK kwalificatie in Mexico in 1986 een 2-0 voorsprong probeerde te verdedigen door meer verdedigers in te brengen. Gevolg: een achteruitlopend elftal, een tegengoal en uitschakeling. Van der Ree zondigde tegen zijn eigen spelopvatting bij aanvang van de wedstrijd. FC Groningen speelde moedig en eindigde uiteindelijk met, hoe begrijpelijk ook, angstige wissels en een late tegengoal. Hopelijk een leermoment voor de trainer, want met dit team hoeft Groningen voor niemand bang te zijn.