Met hangende pootjes
Puur natuur
Het vergt enige luchtacrobatiek om netjes te landen als je Kraanvogel bent. Mooi dat je ouders dat al vaker hebben voorgedaan en u weet: Jong geleerd, oud gedaan. In vlucht zijn hals en poten horizontaal gestrekt, maar als een landing aanstaande is wordt al lang voordat de grond wordt bereikt het landingsgestel uitgeklapt, zijnde de twee lange poten. Dan is het nog zaak om goed van de wind gebruik te maken om te komen tot een zachte landing. Dat ging met het groepje op de foto perfect, het ouderpaar voorop, de jongen er achter plus nog een adult exemplaar.
Dat lukt lang niet altijd zag ik meerdere keren op filmpjes waarbij de landing van meerdere vogelsoorten op de korrel werd genomen. Ronduit potsierlijk waren ze als er op ijs moet worden geland. Als zwaan, het maakt niet uit tot welke soort je behoort, ga je dan regelmatig op je snufferd. Ook als er geen ijs is. Bij een landing op het water kan een vogel met een te hoge aanvliegsnelheid voorover klappen. Het is misschien een beetje raar gedacht, maar ik krijg wel eens de indruk dat vogels in de buurt deze capriolen meewarig aanzien. De vogel in kwestie gaat dan maar gauw over tot de orde van de dag en begint zijn verenpak te ordenen en te poetsen. Dat we kraanvogels zouden zien tijdens ons verblijf van twee weken op Öland stond van tevoren wel vast. Althans, daar gingen we voetstoots van uit. Toch duurde het meer dan een week voordat ik ze te zien kreeg. In de eerste week was ik nog druk in de weer met paddenstoelen tijdens de Buitenlandse Werkweek van de Nederlandse Mycologische Vereniging, maar had toen al van iemand gehoord waar ze regelmatig te zien waren.
Toen de werkweek voorbij was ging ik op zondag met mijn twee reisgenotes op zoek naar ze. Op Öland zijn twee belangrijke verkeersaders die beide noord-zuid lopen, één aan de westkant en de ander aan de oostkant. In Resmo sloegen we af om de oversteek van pakweg 10 kilometer in oostelijke richting te maken. Vanaf de weg zouden we ze vast wel te zien krijgen, want daar waren meerdere groepen van soms wel meer dan honderd vogels gezien. Eenmaal in het vizier was de tip meegegeven de motor niet uit te zetten, want anders zouden ze op de wieken gaan. De tip was overbodig, want we kregen ze ondanks intensief gespeur niet te zien. Dat gebeurde pas op de woensdag (vorige week) erna. We waren op het zuidelijkste puntje geweest, waar Långe Jan (de vuurtoren) staat, en reden op de oostelijke weg huiswaarts toen kraanvogels werden ontdekt, maar wel een behoorlijk eindje weg. Ik uit de auto en met de camera in aanslag over een hooiland eropaf. Er stonden ver weg wel een paar honderd vogels en iets dichterbij gekomen was een bewijsfoto snel gemaakt, ook toen ze opvlogen, want zodra ze je in het snotje hebben, al ben je op meer dan 100 m afstand, kiezen ze het luchtruim.
Niet veel later bleek dat ik deze moeite achterwege had kunnen laten. Ze kwamen plotseling van alle kanten aanvliegen en toen kon ook de foto die u hierboven ziet gewoon vanaf de weg worden gemaakt. Iets verderop liep een weg naar links naar het natuurreservaat Fröslunda(mossen) die met een boogje weer op de hoofdweg uitkomt. Daar was het spektakel het grootst! Grote groepen foerageerden er of zochten een plek om te overnachten. Ik schat dat het er een paar duizend waren en het getrompetter was niet van de lucht. Heel goed zijn de juveniele exemplaren van de adulte vogels te onderscheiden met hun licht rossige koppen. De adulte vogels hebben een duidelijk getekende rood-wit-zwarte kop. Achteraf was het wel merkwaardig dat we ze de eerste keer niet onderweg hebben gezien. Maar soms moet je geluk hebben, iets dat eerder bleek. Toen we bij Långe Jan rondliepen, samen met heel veel Zweedse vogelaars op leeftijd, vroegen we één van hen of we even door zijn telescoop mochten kijken, want we zagen een Zeearend waarvan wij vermoedden dat hij er ook naar keek. Maar dat bleek niet zo te zijn, want hij keek naar de eenden die er iets voor zaten. De Zeearend had hij helemaal niet opgemerkt. Hij vond het wel prachtig dat we hem erop attendeerden.
Dat lukt lang niet altijd zag ik meerdere keren op filmpjes waarbij de landing van meerdere vogelsoorten op de korrel werd genomen. Ronduit potsierlijk waren ze als er op ijs moet worden geland. Als zwaan, het maakt niet uit tot welke soort je behoort, ga je dan regelmatig op je snufferd. Ook als er geen ijs is. Bij een landing op het water kan een vogel met een te hoge aanvliegsnelheid voorover klappen. Het is misschien een beetje raar gedacht, maar ik krijg wel eens de indruk dat vogels in de buurt deze capriolen meewarig aanzien. De vogel in kwestie gaat dan maar gauw over tot de orde van de dag en begint zijn verenpak te ordenen en te poetsen. Dat we kraanvogels zouden zien tijdens ons verblijf van twee weken op Öland stond van tevoren wel vast. Althans, daar gingen we voetstoots van uit. Toch duurde het meer dan een week voordat ik ze te zien kreeg. In de eerste week was ik nog druk in de weer met paddenstoelen tijdens de Buitenlandse Werkweek van de Nederlandse Mycologische Vereniging, maar had toen al van iemand gehoord waar ze regelmatig te zien waren.
Toen de werkweek voorbij was ging ik op zondag met mijn twee reisgenotes op zoek naar ze. Op Öland zijn twee belangrijke verkeersaders die beide noord-zuid lopen, één aan de westkant en de ander aan de oostkant. In Resmo sloegen we af om de oversteek van pakweg 10 kilometer in oostelijke richting te maken. Vanaf de weg zouden we ze vast wel te zien krijgen, want daar waren meerdere groepen van soms wel meer dan honderd vogels gezien. Eenmaal in het vizier was de tip meegegeven de motor niet uit te zetten, want anders zouden ze op de wieken gaan. De tip was overbodig, want we kregen ze ondanks intensief gespeur niet te zien. Dat gebeurde pas op de woensdag (vorige week) erna. We waren op het zuidelijkste puntje geweest, waar Långe Jan (de vuurtoren) staat, en reden op de oostelijke weg huiswaarts toen kraanvogels werden ontdekt, maar wel een behoorlijk eindje weg. Ik uit de auto en met de camera in aanslag over een hooiland eropaf. Er stonden ver weg wel een paar honderd vogels en iets dichterbij gekomen was een bewijsfoto snel gemaakt, ook toen ze opvlogen, want zodra ze je in het snotje hebben, al ben je op meer dan 100 m afstand, kiezen ze het luchtruim.
Niet veel later bleek dat ik deze moeite achterwege had kunnen laten. Ze kwamen plotseling van alle kanten aanvliegen en toen kon ook de foto die u hierboven ziet gewoon vanaf de weg worden gemaakt. Iets verderop liep een weg naar links naar het natuurreservaat Fröslunda(mossen) die met een boogje weer op de hoofdweg uitkomt. Daar was het spektakel het grootst! Grote groepen foerageerden er of zochten een plek om te overnachten. Ik schat dat het er een paar duizend waren en het getrompetter was niet van de lucht. Heel goed zijn de juveniele exemplaren van de adulte vogels te onderscheiden met hun licht rossige koppen. De adulte vogels hebben een duidelijk getekende rood-wit-zwarte kop. Achteraf was het wel merkwaardig dat we ze de eerste keer niet onderweg hebben gezien. Maar soms moet je geluk hebben, iets dat eerder bleek. Toen we bij Långe Jan rondliepen, samen met heel veel Zweedse vogelaars op leeftijd, vroegen we één van hen of we even door zijn telescoop mochten kijken, want we zagen een Zeearend waarvan wij vermoedden dat hij er ook naar keek. Maar dat bleek niet zo te zijn, want hij keek naar de eenden die er iets voor zaten. De Zeearend had hij helemaal niet opgemerkt. Hij vond het wel prachtig dat we hem erop attendeerden.
