“Met schilderen ben je even met je gedachten bij iets anders…”

Geerttruida Verschuure wil zich als
kunstschilder blijven ontwikkelen

In de woonkamer van de famile Verschuure aan de Giezenstraat in Roderesch springt vooral een op groot doek geschilderd schilderij er uit: Drie van de vier kleinkinderen van oma Geerttruida op de rug geschilderd, dansend aan de vloedlijn van de zee. Het is, zegt ze, haar lievelingsschilderij. “Jammer dat het vierde kleinkind er toen niet bij was. Maar dat probeer ik te zijner tijd goed te maken door het schilderen van zijn portret. Daarvoor helpt mijn huidige schilderdocent Iwe Hut me de fijne kneepjes bij te brengen.” Die uitspraak tekent het doorzettingsvermogen van de 59-jarige Geerttruida – “Met twee tt’s, want mijn grootvader heette Geert.”
Een dertigtal schilderijen van haar hand siert momenteel de muren van het multi-cultureel-centrum De Dobbe in Roden. “Ik krijg daar veel reacties op, mensen vinden ze mooi,” zegt Geerttruida met een zweem van voldoening in haar stem. “Schilderen is voor mij een redelijk late hobby geworden, nee geen passie, daarvoor heb ik toch te veel andere interesses. Zo verfraai ik bijvoorbeeld boodschappentassen van de supermarkt tot beschilderde unica. En ik beschilder ook graag doosjes, bordjes en ander klein houten spul. Dat creatieve zit in me. Dat heb ik van mijn moeder, die haakte, breide en naaide wat af. Veel van mijn eigen kleren en die van mijn man Dies heb ik ook zelf gemaakt.” 
Als kind – ‘ik was de vierde van zes ’- in Delfzijl geboren was Geerttruida weliswaar al erg ‘handvaardig’, maar die richting ging ze niet uit. Het werd de gezinsverzorging, een heel andere discipline. Haar man Dies ontmoette ze via diens recent overleden vriend. Hij had verkering met Geerttruida’s beste vriendin en koppelde die twee zodat ze met hun vieren op pad konden. Was het liefde op het eerste gezicht?  “Ja, in de bios zat hij naast me en de vonk sloeg meteen over. Bij de kaskraker ‘Een brug te ver’. Nou, dat was het voor ons niet.” Ze trouwden, gingen vanwege Dies’ werk als verkeersleider op Schiphol in Alphen aan de Rijn wonen, waar hun twee dochters werden geboren. Ze verhuisden in 1987 naar Roden, toen Dies’ werkkring naar het vliegveld Eelde werd verplaatst. Sedert 12 jaar wonen ze aan de Giezenstraat in Roderesch. “Leuk vrijstaand met een mooi uitzicht. En de gemeenschapszin hier is nog ‘ouderwets’,”aldus Geerttruida. Met de vriendin uit haar jeugdjaren is ze nog steeds bevriend. Met haar en nog twee vrouwelijke familieleden vormt ze al een paar jaar een schilderclubje, dat, meestal bij Geerttruida thuis, regelmatig bijeen komt om te schilderen. “Gewoon aan een grote tafel in de woonkamer, heel gezellig maar ook leerzaam want we leren van elkaar, we inspireren elkaar,”aldus Geerttruida.
Voordat dit schilderviertal bijeenkwam, heeft Geerttruida – vanaf de negentiger jaren toen de twee dochters groot waren en haar meer armslag gaven - bij diverse docenten les gehad. Bij allen heeft ze ‘wat geleerd,’ wil ze graag beklemtonen. “Ik ben met aquarelleerlessen begonnen, maar dat vond ik al gauw te zacht, te zoet. Vervolgens heb ik bij de Teken en Schildergroep Roden les gehad van Antje Sonnenschein. Zij heeft mij de beginselen van het schilderen in acryl bijgebracht. Daar blijf ik ook bij. Weet je, over acryl kan je makkelijk nog weer eens heen schilderen als het je niet bevalt. Maar ik vond de schildergroep wat te groot om voldoende aan mijn leergierige trekken te komen. Met ons huidige vriendinnengroepje van vier lesten we bij Antje Solf in Ten Boer, zij heeft mij vooral perspectief en achtergronden bijgebracht. Achter in onze tuin staat een chaletje; dat is mijn atelier waar ik  regelmatig in mijn uppie schilder. Solo heb ik tegenwoordig les van Iwe Hut in Roden, hij leert mij vooral portretschilderen. Dat is een heel moeilijke discipline hoor.” Geerttruida heeft, behalve tegenwoordig in De Dobbe, al op heel wat plekken geëxposeerd. Zo zijn haar creaties ook bij de Blakervelderhoeve aan de Norgerweg in Roden te bewonderen. “Dat is leuk, maar zelf-schilderen ontspant me vooral,”zegt ze.“Dat deed toneelspelen vroeger ook en ik zou dat best nog wel eens willen doen. Niet te zwaar, maar in een blijspel of klucht.”